Het is een puinhoop in Japan. Iedereen doet waar hij zin in heeft en de ene oorlog stapelt zich op de andere. Er wordt onnodig veel bloed vergoten. Temidden van een nog nadampend slagveld raakt Gessai (Yoshio Harada) in gesprek met een priester. Deze vraagt hem een groep volgelingen te zoeken en ze op te leiden tot de beste vechters die er zijn. Op deze manier moeten ze Japan kunnen reinigen van al het uitschot wat het land vervuilt en corrupt maakt. Gessai gaat op weg en pikt tien weeskinderen op van rond de zes jaar. Hij neemt ze mee de bergen in om hier aan hun training te kunnen beginnen. Het is geen makkelijk leven voor de kinderen en de trainingen zijn zwaar. Onderling hebben ze het erg naar hun zin met elkaar. Toch zijn ze zich er erg van bewust dat ze ooit een bloederige missie moeten volbrengen. Hier praten ze vaak over en sommige kunnen zelfs niet wachten tot ze er aan mogen beginnen. Opvallend genoeg zijn het niet allemaal mannen die Gessai onder de hoeden heeft. Azumi (Aya Ueto) is een jonge vrouw maar doordat ze tussen de mannen opgroeide gedraagt ze zich niet zo. Sterker nog, ze is de beste zwaardvechter van de groep. Razend snel hanteert ze haar zwaard en haar bewegingen zijn bijna geruisloos. Maar dan opeens op een avond verteld Gessai zijn groep dat ze morgen aan hun missie zullen beginnen. Ze volgende dag staan ze vroeg op en verzamelen ze zich voor het huis. Gessai vraag iedereen een partner te zoeken. De opdracht die volgt is zo schokkend dat iedereen verstijft stil blijft staan. De groep moet een ultiem offer brengen om te kunnen bewijzen wie van hen de sterkste is. Vervolgens pakken ze hun spullen en dalen ze, verstomd door hetgene er net gebeurd is, de berg af. Voor het eerst in jaren betreden ze de bewoonde wereld. Een wereld waar ze jaren lang alleen over gedroomd hebben. Al snel blijkt deze wereld harder en meedogenlozer te zijn dan ze verwacht hadden. Maar Gessai verbiedt ze in te grijpen in al het leed wat ze onderweg tegen komen. Hun missie is het voorkomen van een burger oorlog door het vermoorden van de leiders van hun tegenstanders. Het duurt alleen niet lang voordat ze ontdekt worden en ze een compleet leger en een geflipte moordenaar achter zich aan krijgen.

Evenals de kung fu film worden er momenteel ook niet zoveel Samurai films meer geproduceerd. Investeerders durven gewoon het risico niet te nemen. Voor de verfilming van 'Azumi' werd een grote uitzondering gemaakt. Origineel is 'Azumi' een strip verhaal wat sinds 1994 in Japan getekend wordt. Deze strip is enorm succesvol en niemand durfde eigenlijk de stap tot verfilming aan. Regisseur Ryuhei Kitamura zag het project als een enorme uitdaging en ging ijverig aan het werk. Nadat er eerst diverse ideeën in de prullenbak belandden mag het resultaat er zijn. 'Azumi' is een geweldige martial arts film geworden. Visueel ziet alles er verbluffend uit en het verhaal en de personages zitten goed in elkaar. De sfeer is heel erg te vergelijken met films als 'Shoguns assasins' en de rest van de hele Baby cart serie. Ook doen de dialogen erg denken aan 'Shoguns ninja'. De kijker wordt absoluut het verhaal in gezogen en belandt hierbij in een keiharde wereld vol haat, bedrog en machtsbelustheid. Het volgende springt er het meeste uit. In een normale martial arts film is de dood iets heel normaals en wordt er bij al het gemoord niet echt stil gestaan. Het dodental is in 'Azumi' erg hoog. De ene Samurai na de andere sterft gorgelend in zijn eigen bloed. Dit wordt alleen niet neergezet als iets moois. Het moet vreselijk zijn om te sterven en helemaal als het voor de ogen van je beste vrienden gebeurt. En het kan natuurlijk ook nog iets erger namelijk door de hand van je beste vriend. De sterfscènes zijn dus ook bijzonder intens en laten de kijker met een aardige knoop in de buik achter. Vooral het introductiegevecht van de extreem slechte Bijomaru Mogami is hier een prachtig voorbeeld van. Omdat hij zo een vreslijk goede vechter is heeft hij maar weinig respect voor zijn tegenstanders. Hij speelt met ze en laat ze het liefste een langzame en pijnlijke dood sterven. Dit is totaal tegen de erecode van de Samurai en dit maakt hem nog slechter dan slecht. Zijn verschijning is super. Jo Odagiri geeft hem op een bijzonder psychopathische manier gestalte. Maar hij is niet de enige die schittert. Voor de rol van Azumi werd Aya Ueto gecast. Een onschuldig ogend meisje wat totaal geen martial arts ervaring heeft. Om het nog iets erger te maken is ze eigenlijk gewoon een Japanse soapactrice. Maar Aya Ueto slaat zich geweldig door de film heen. Ze ontwikkeld zich als een heuse wolf in schaapskleren. Natuurlijk is er nog wel wat aan te merken op haar bewegingen maar regisseur Ryuhei Kitamura weet dit op een prachtige manier te verbloemen. Hij gebruikt hiervoor mooie cameratrucs en wat digitale magie. Doordat hij dit niet te overvloedig gebruikt is het absoluut een verrijking te noemen. Voor de eindscène hakt, snijdt, schopt en slaat ze zich een weg door maar liefst twee honderd bandieten. En hierin komt heel duidelijk naar voren dat deze gevechten niet zomaar even in elkaar gezet zijn. In een take neemt Azumi het zonder moeite tegen tien tegenstanders of meer op. Dit vereist een boel voorbereiding. En het eindresultaat is dus ook bijzonder gruwelijk. Dit komt ook door de bizarre plek waar het gevecht plaats vind. Het gaat hier om een soort bandieten stad vol met gespuis en schurken. Overal liggen schedels, afgehakte hoofden of bungelen opgehangen mensen. Het is zelfs zo dat er midden in de stad een brandstapel staat waar verkoolde lijken op liggen. Dit is allemaal erg misselijk makend maar geeft goed weer in welke staat Japan op dat moment verkeerd. 'Azumi' is echt geen film voor mensen met een zwakke maag. Hoofden, armen, benen en allerlei andere ledenmaten worden zonder pardon afgehakt. Om over de liters bloed die onderling uitgewisseld worden maar niet te spreken. Maar ondanks dat 'Azumi' een extreem gewelddadige kant heeft wordt er ook de tijd genomen voor bezinning. Al is dit alleen maar om te bewijzen dat een echte krijger zijn zwaard nooit achter zich zou kunnen laten. Azumi zoekt hier zelfs haar vrouwelijke kant op. Het enige wat misschien als een nadeel gezien zou kunnen worden is dat het tempo niet echt hoog ligt. De film duurt maar liefs 123 minuten en de vordering in de scènes is traag. Hier moet je van houden en mee om kunnen gaan maar voor diegene die wacht is er wel een climax die je niet snel zal vergeten. 'Azumi' staat dus ook nu al hoog genoteerd in de de top tien van beste martial arts film uit de 21ste eeuw. En ik verwacht niet dat hij er nog uit zal gaan.

Copyright kungfufilms.nl (2005)