Arrogantie is niet echt
een goede eigenschap. Het maakt je eenzaam en jaagt vaak de mensen
waarvan je houdt tegen je in het harnas. Een les die Ma San Fan (wei Pai
)nog moet leren. Hij is namelijk een zelf ingenomen jonge hond die
zuiver en alleen aan zichzelf denkt. Hier komt bij dat hij een
aangeboren talent voor kung fu heeft. Hij kan dus een redelijk robbertje
vechten en om deze reden wordt hij gerespecteerd door de mensen. Een
vreemd soort respect want eigenlijk is hij het niet waard. Maar ach,
goed kunnen vechten dwingt nou eenmaal dit soort zaken af. Toch heeft
hij diep van binnen een goed hart. Het is namelijk niet zo dat hij zijn
talent gebruikt om rijk van te worden. Hij neemt wat hij nodig heeft en
meer ook niet. Wel zorgde zijn gedrag er voor dat hij meerdere malen van
huis weggestuurd werd. Zijn moeder wilde hem simpelweg niet in huis
hebben als hij zich op die manier gedroeg. Dit maal was hij nog maar net
binnen en zijn moeder werd al geconfronteerd met het spoor van
beledigingen dat hij met zich meebracht. Wederom werd hem de deur
gewezen en weer stond hij er alleen voor. Voor Ma San Fan geen probleem,
hij was het immers gewend. Wederom alleen valt hij als een blok voor de
mooie Chin (Candy Wen Xue Er). Hij besluit dat zij zijn vrouw moet
worden. Echter denkt Chin hier iets anders over. Ma San Fan heeft hier
geen boodschap aan. Als blijkt dat Chin en haar vader in de problemen
zitten lost hij dit op zo'n manier op dat de jongedame wel met hem mee
moet. Hij neemt haar op sleeptouw in zijn bizarre avonturen. Natuurlijk
brengen dit soort gedragingen ook vijanden met zich mee. Zonder dat Ma
San Fan het doorheeft wordt er namelijk een complot tegen hem gesmeed
door iemand die hem helemaal zat is.
Wei Pai is een acteur
die meespeelde in een aantal van de beste kung fu films uit de
geschiedenis. Hij behoorde (weliswaar als buitenbeentje) tot de 'Five
venoms' en speelde naast Jackie Chan in 'The young master'. Echter kwam
zijn carrière hiermee niet van de grond. Bij de Shaw brothers kreeg hij
maar geen hoofdrol en dus ging hij het proberen bij Golden Harvest. Hier
kreeg hij de hoofdrol in John Woo's 'Last hurrah for chivalry' en later
in 'The cheeky chap'. De laatste is de film waar we het over gaan
hebben.
In eerste instantie
lijkt het of we hier met een standaard kung fu film verhaal te maken
hebben. Een jonge held die gek is op kung fu en kattenkwaad gaat van het
ene avontuur naar het andere. Al snel blijkt echter dat we hier niet met
een gebruikelijke held van doen hebben. Echt sympathiek is hij namelijk
niet te noemen. Zijn gedragingen zijn lomp en ronduit egoïstisch. Toch
is het net niet zo erg met hem dat er helemaal geen goed in hem schuilt.
Dit geeft de film net dat kleine beetje extra. Iets aparts wat het
interessanter maakt en de nieuwsgierigheid geprikkeld houdt. Naast het
ongebruikelijk gedrag van de held is het allemaal redelijk voorspelbaar.
Humor zoals eigenlijk altijd met als pluspunt dat het niet over de top
gaat. Bizar zijn de situaties echter wel. Want wat doe je met kippen die
je in de nacht wakker houden?. Die geef je rijst met wijn zodat ze
stomdronken worden. Een gebraden eend jat je door vanaf het dak over
iemand zijn vuurtje heen te pissen en als je het handig doet kan je met
één handeling een hele bruiloft verstieren. Voor de één logisch en voor
de ander lichtelijk vreemd. Het verhaal gaat van de ene situatie naar de
ander zonder dat er echt een rode draad in lijkt te zitten. Pas rond het
einde ontstaat er duidelijkheid en vallen er puzzelstukjes op hun
plaats. Één van de schijnbaar onrelevante gebeurtenissen is de oorzaak
van een complot. Een plan om de held op zijn knieën te brengen en van
het leven te beroven. Het tempo in de film is goed en het stort
eigenlijk geen moment in. Je moet hierbij natuurlijk wel in gedachten
blijven houden dat het hier om een film van dertig jaar geleden gaat.
Het gaat hier om een
film uit de Golden Harvest studio dus met de aankleding zit het allemaal
wel goed. Het meeste is buiten gefilmd met af en toe een stukje
studiowerk. De aankleding is gedetailleerd en de personages divers.
Technisch gezien is er ook weinig op de film aan te merken. En dit
allemaal terwijl dit voor regisseur Lee Wing Chung zijn regie debuut
was. Hij was voorheen assistent regisseur en dit is waarschijnlijk waar
hij de kunst goed heeft afgekeken. Tevens schreef hij het verhaal. Iets
wat hij al meerderen malen eerder ook had gedaan voor een aantal Shaw
Brothers films.
Kung fu technisch
komt het allemaal wat langzaam opgang. Het eerste gevecht is absoluut
oké maar wat aan de korte kant. Het eindigt wat abrupt, iets waarmee
geprobeerd wordt ons op het verkeerde been te zetten. Zoals gebruikelijk
bij het genre gaat het hier om een mix van acrobatiek en kung fu. Niets
mis mee en er wordt zowel ongewapend al gewapend gevochten. Het beste
wordt zoals het hoort tot het einde bewaard. Niet één keer maar twee
keer worden we getrakteerd op een knallend eindgevecht. Het gaat hier
echt hard tegen hard en het is een spektakel om naar te kijken. Nu is
Wei Pai niet meest indrukwekkende vechter. Dit mag absoluut zijn beste
film genoemd worden wat de actie betreft. Hij levert hier een erg sterke
prestatie. Dit ondanks dat hij wat slordig is in zijn bewegingen.
Waarschijnlijk mogen we de eer hiervoor toe bedelen aan de choreografie
van Wong Chi-Keung. Echter valt dit niet te controleren aangezien dit de
enige kung fu film was waarvoor hij deze rol vervulde.
Wei Pai in de
hoofdrol is best bijzonder. Dit maakt de film meteen ook interessant om
naar te kijken. Echter is hij niet je gebruikelijk held. Hij is hier
niet helemaal correct gecast. Zijn voorkomen is te serieus voor de rol
die hij speelt. Dit neemt niet weg dat hij er het beste van weet te
maken. Hij kan de film dus ook best dragen maar het blijft toch een
beetje dubbel. Chan Yiu-Lam vertolkt hier de rol van de schurk. Maar
hij wordt niet super kwaadaardig gemaakt. Hiervoor is hij simpel weg
te weinig in beeld. Wai Wang krijgt wat dat betreft veel meer minuten de
tijd om zich te profileren. Hij werkt deze rol op een redelijk standaard
maar eigenwijze af. Candy Wen Xiu Er is en blijft een mooie dame. Helaas
spat haar aanwezigheid hier niet zo van het scherm af. Er had meer in
gezeten want de rol die ze vertolkt is wat aan de passieve kant.
'The cheeky chap' is
eigenlijk een standaard kung fu film. De situaties waar we in belanden
zijn niet echt vernieuwend. Wat de film apart maakt is de (magere)
verhaallijn die er doorheen loopt en de personages. Hier gebeuren de
rare en aparte dingen en dit is wat het allemaal intrigerend maakt. Qua
actie zit je ook niet verkeerd en vooral het dubbele eindgevecht is zeer
de moeite waard. Wei Pai redt het hier goed als hoofdrolspeler maar
helemaal op zijn plek is hij niet. Een iets uitbundiger persoon als
bijvoorbeeld John Chang had er meer uit kunnen halen. Al met al is 'The
Cheeky chap' een film die niet tot de beste behoort maar zeker ook niet
tot de slechtste. Hij zit net iets boven het gemiddelde en kijkt dus
best lekker weg.Copyright
kungfufilms.nl (2008) |