Zin (Ammara Siripong)
is het vriendinnetje van Yakuza Masahi (Hiroshi Abe). Ze is een felle
tante en runt samen met hem een district in Thailand. Dit verloopt
allemaal prima tot No 8 (Pongpat Wachirabunjong) ten tonele verschijnt.
Samen met de travestieten Priscilla (Sirimongkol Lamthuam) begeven zij
zich op het gebied van Masahi. Een strijd die uiteindelijk gewonnen
wordt door de Thaise No 8. Masahi besluit terug te keren naar Japan maar
Zin gaat niet met hem mee. Ze is zwanger en kiest er voor om haar kind
in alle rust op te voeden. Om problemen te voorkomen vertelt ze Masahi
niet over het kind wat op komst is en laat ze hem zo vertrekken. Een
aantal maanden later bevalt ze van een gezonde dochter genaamd Zen (Yanin
Vismistanada). De jaren die volgen verlopen voorspoedig tot blijkt dat
Zen autistisch is. Voor Zin geen reden om minder van haar te houden en
ze accepteert de handicap. Zen groeit op en ontwikkelt in de jaren een
bizarre fascinatie voor martial arts. Ze verslindt film na film en doet
als ze de kans krijgt de jongens van de lokale Thai boksschool na. Door
haar autisme blijkt ze over een bijzonder scherp reactie vermogen te
bezitten. Iedere bal die naar haar gegooid wordt vangt ze. Een spelletje
wat haar vriend Moom (Taphon Phopwandee) maar al te graag met haar
speelt. Het hele vredige leventje van Zen gaat helemaal op zijn kop als
haar moeder kanker blijkt te hebben. Ze kan de veranderingen niet
handelen en is regelmatig overstuur. Troost vind ze in de chocolade waar
ze al vanaf kleins af aan gek op is. De situatie lijkt alleen
uitzichtloos als er geen geld is voor de operaties en medicijnen. Moom
besluit samen met Zen wat oude schulden te innen die mensen nog open
hadden staan bij Zin vanuit haar gangster tijd. Een opgave die niet
makkelijk blijkt te zijn. Niemand neemt haar serieus. Plots slaat Zen
door en gaan alle remmen los. Ieder stukje film wat ze ooit zag komt
voorbij in haar hoofd en wat volgt is een gruwelijk mix van martial arts
die de gangsters doet smeken om genade.
In 2005 maakt Prachya
Pinkaew ons duidelijk dat hij bestond met de geweldige film 'Ong bak'.
Hierin regisseerde hij super atleet Tony Jaa in een bijna non-stop
martial arts festijn. Iets wat eigenlijk al jaren niet meer gedaan was,
laat staan op zo een hoog niveau. Iedere martial arts liefhebber genoot
ervan en na twee jaar hard werken kwam het duo met 'Tom Yum Goong'. Hier
gingen ze de eerder gezette standaard met gemak voorbij. Stoppen op je
hoogtepunt is niet makkelijk maar vaak wel de meest wijze keuze en ze
gingen beiden hun eigen weg. Prachya Pinkaew zocht naar nieuw talent en
vond dit in een jonge dame genaamd Yanin Vismistanada. Samen met haar
maakte hij 'Chocolat', een film die voor het eerst sinds jaren weer een
vrouw als middelpunt in een non-stop martial arts spektakel plaatste.
Voor een film
waarbij de gevechten het belangrijkste ingrediënt zijn is het verhaal
vaak bijzaak. Meestal wordt er een doel gesteld wat de held moet
bereiken. Wraak is een graag gebruikt onderwerp. Maar natuurlijk zijn er
ook andere onderwerpen die het prima doen. Voor 'Chocolate' is er
geprobeerd iets verder te gaan dan alleen maar een doel te stellen. Hier
is er getracht een iets zwaardere lading aan het verhaal te geven.
Opvallend genoeg is dit bijzonder goed gelukt. De personages hebben
allemaal hun eigen karakter en gedragen zich hier ook naar. Hierdoor
voelt het verhaal redelijk natuurlijk aan. Het feit dat het hier om een
meisje met autisme gaat geeft een hele andere invalshoek dan
gebruikelijk. Voor het neerzetten van deze rol is er aardig wat
informatie verzameld. Zin gedraagt zich namelijk als een echte autist.
Ze is bijzonder gevoelig voor veranderingen en kan vervolgens ook
compleet door het lint gaan als er iets wijzigt. De band die ze met haar
moeder heeft wordt ook op een emotionele wijze weergegeven. Dit trekt de
balans aardig omhoog. De gevechten zijn namelijk totaal niet
realistische. Een meisje van dit formaat zou namelijk nooit meerdere
volwassen mannen kunnen verslaan. Dit doet namelijk allemaal een beetje
cartoonesk aan. Door de getoonde emoties wordt het allemaal een stuk
acceptabeler.
Naast het redelijke
verhaal weet Prachya Pinkaew een mooie sfeer neer te zetten. Hij
gebruikt het bekende Aziatische vrijbuiters gevoel en voegt hier van
alles aan toe. Zelf een stukje animatie is hem niet te veel. Dit past
prima in het geheel en maakt dat we beter in het hoofd van de
hoofdrolspeler kunnen komen. Het toont de wereld zoals zij het ziet.
Voor Yanin
Vismistanada was dit haar eerste rol. Ze weet een indrukwekkend debuut
te maken. Natuurlijk heeft ze niet zo heel veel tekst en draait het
hoofdzakelijk om oppervlakkige emoties. Het is dus niet echt een heel
erg moeilijke rol te noemen. Toch past de rol perfect bij haar en haalt
ze er het maximale uit. Dit doet ze samen met Taphon Phopwandee. Deze
dikke tiener is een typische voorbeeld van een bijdehand buitenbeentje.
Hij is een prima aanvulling op Yanin Vismistanada en samen maken ze dus
ook op acteergebied de film. Ammara Siripong speelt de moeder en zij
maakt dit groepje compleet. Samen vormen ze het emotionele hart van de
film. Verder zijn de rollen allemaal wat korter en meer op actie
gericht. Natuurlijk vallen Pongpat Wachirabunjong en Sirimongkol
Lamthuam hierbij erg op. De één is een meedogenloze bendeleider en de
ander een gangster die nog niet weet of hij/zij man of vrouw is. Prima
rollen die op een gelijke wijze vertolkt worden.
Maar het hele
verhaal van deze Thaise actie knaller zal de meeste mensen weinig
interesseren. Het is bijzonder dat het goed uitgevoerd is maar het
draait tenslotte allemaal om de gevechten. Echt vlot komt het allemaal
niet op gang. Maar als het eenmaal loopt is het niet meer te stoppen. Er
zijn zelfs momenten dat het allemaal tegen teveel aan begint te hikken.
Gelukkig gaat de situatie dan om en wordt het over een compleet andere
boeg gegooid. Wat we te zien krijgen is werkelijk alles waar je als
martial arts actie fan naar op zoek bent. Lekkere gevechten, mooie
acrobatiek, ziekelijke stunts, keiharde valpartijen en extreme
situaties. Mensen hebben letterlijk hun leven op het spel gezet om deze
beelden te verkrijgen. Dit is vooral tegen het einde van de film te zien
en de terugspoel knop zal veelvuldig gebruikt moeten worden om het te
geloven.
De hoeveelheid actie
is dus dik in orde. De vraag blijft alleen of Yanin Vismistanada een
overtuigende prestatie weet af te leveren. Natuurlijk kan ze zich niet
meten met haar mannelijke concurrentie. Ze mist simpelweg de kracht en
snelheid. Toch laat ze een heleboel verbluffende dingen zien. Het is dus
zaak dat de eisen iets bijgeschroefd worden. Met het verlaagde niveau
zal je merken dat ze prima scoort. Hier komt nog eens bij dat ze een erg
schattig voorkomen heeft en daarmee wint ze een boel terug. Verder zijn
er nog legio vechters die opvallen. Ze allemaal noemen zou wat veel
zijn. Eentje moet er echter wel even genoemd worden. Tegen het einde mag
onze heldin het namelijk opnemen tegen een spastische jongen. Handicap
tegen handicap zonder dat het onsmakelijk wordt of vernederend. Op zich
bijzonder voor een Aziatische film waar dit soort zaken een gemakkelijk
doelwit zijn voor spot. Kittitat Kowahagul mocht deze rol vertolken en
hij laat werkelijk iets heel bijzonders zien. Het is een onvoorspelbare
mix van breakdance en martial arts. De klappen komen continue uit
onverwachte hoeken maar uiteindelijk weet onze autistische held de code
te breken.
'Chocolate' scoort
zowel bij het verhaal als bij de gevechten bijzonder hoge ogen. Als we
de vergelijking met 'Ong bak' en Tom Yum Goong' trekken komt hij gelijk
uit. Want wat de film qua verhaal beter maakt raakt verloren in de
actie. Dit is niet omdat er niet genoeg aandacht aan besteed is. Het
komt eerder voort uit het feit dat Yanin Vismistanada niet beter kan.
Naar haar postuur en kunnen presteert ze maximaal en het is dus ook
geweldig om naar haar te kijken. Thailand bewijst hier wederom de fakkel
overgenomen te hebben van Hongkong als het om actie gaat. Het wordt dus
ook hoog tijd dat Hongkong met een tegen antwoord gaat komen. De vraag
is alleen wie gaat dit doen.Copyright
kungfufilms.nl (2008) |