Sinds tien jaar geleden zijn vriendin van de een op de andere dag verdween is Suen (Aaron Kwok) niet meer dezelfde. Het feit dat hij niet weet of ze dood of levend is knaagt vreselijk aan hem. Hij ziet haar gezicht overal, hoort haar stem en kan haar maar niet uit zijn hoofd zetten. Toch lijdt zijn werk hier niet echt onder. Sociaal is hij alleen een wrak en niet echt prettig in de omgang. De zaak waar hij momenteel aan werkt is het beschermen van een getuige. De boekhouder die hij van Canada naar Hongkong moet brengen heeft belangrijke informatie tegen Chung (Gallon Lo). Deze laatste is een gladde gangster waar de politie maar geen grip op weet te krijgen. Hij is ze altijd te slim af en met behulp van zijn advocaat To (ekin Cheng) weet hij elk gat in de wet te benutten. Hij is zelfs niet te beroerd om iemand te laten vermoorden. En zo wordt dus ook de getuigen die Suen probeert te beschermen vermoord. De huurmoordenaar die de opdracht uitvoerde was Coke (Daniel Wu). Hij is nogal eigenwijd en arrogant en door het werk wat hij doet voelt hij zich een soort god. Hij beslist wie leeft of sterft en dit geeft hem een gevoel van macht. Toch lijkt hij op de een of andere manier betrokken bij het lot van Suen. Hij blijft hem dus ook op afstand in de gaten houden. Suen slaat helemaal door. Niet alleen zit hij nog steeds met het verlies van zijn vriendin maar de dood van de getuige valt hem slecht. Als zijn collega's hem dan ook nog gaan ondervragen slaat hij door. De zaak wordt overgedragen aan een andere eenheid. Toch blijft hij doorgaan met zijn onderzoek. Tijdens het schaduwen van Chung krijgt hij voor het eerst de vrouw van To (Lee Sinje) te zien. Dit geeft hem de schok van zijn leven. Zijn egaa lijkt precies op de vriendin die jaren geleden verdween. Vanaf dat moment kan hij haar niet meer los laten. Hij volgt haar overal waar hij kan. Maar de zaak waar hij aan werkte tegen Chung blijft hem volgen. Het lijkt er op dat hij meer bij de zaak betrokken is dan hij denkt. En hoewel het lijkt dat Coke, Suen als To niets met elkaar gemeen hebben is zowel hun verleden als hun toekomst met elkaar verbonden.

De titel van deze film zegt eigenlijk al een heleboel. 'Divergence' laat zich namelijk het beste uitleggen als het feit dat mensen andere ideeën of benaderingen kunnen hebben. Nu slaat dat niet direct op de personages van het verhaal. De titel is meer gericht op de kijker. Regisseur Benny Chan probeert je namelijk continue op het verkeerde been te zetten. Hij creëert situaties waarbij je eerst denkt te begrijpen wat er aan de hand is. Pas later als je het volgende stukje van de puzzel aangereikt krijgt snap je wat de werkelijke reden was van de eerder getoonde actie of reactie was. Dit lukt hem aardig goed. De enige minpunten die er te vinden zijn is dat het wat traag gaat en dat de conclusie niet echt een schok teweeg brengt. Het is absoluut verrassend maar het zit er de gehele film aan te komen. Als het er dan eindelijk is dan doet het gewoon niet wat het zou moeten doen. Het verhaal concerteert zich heel erg op emoties. Dit zijn met name de problemen die het personage van Aaron Kwok heeft. We zien hem erg veel mijmerend en alleen. En dit is waarin de film wat traag is. Maar net als de aandacht een beetje begint te verslappen krijgen we een geweldige achtervolging voor onze kiezen. Er komen niet echt veel bizarre of riskante sprongen aan te pas. Maar toch is dit een adrenaline pompend moment. De opzet is bijzonder spectaculair en iets wat alleen maar in de drukke infrastructuur van Hongkong plaats kan vinden. Het gevecht wat volgt verdiend helemaal complimenten. Aaron Kwok en Daniel Wu gaan elkaar te lijf op een drukke markt. De bewegingen zijn realistisch maar de duur van het gevecht gaat een klein beetje over de top. Precies wat je van een Hongkong film in deze tijd mag verwachten. Daarna gaan we weer terug naar het zelfde thema als de film eerder had. Toch is dit depressieve sfeertje niet storend. Het heeft precies die lekkere doom sfeer die doet denken aan de hoogtij dagen van deze film industrie. Aaron Kwok zet zijn rol goed neer. Je kan zijn pijn bijna voelen. Maar nogmaals het zeurt wel wat door. Voor het dramatische effect werken sommige scènes erg goed. Het wordt goed duidelijk dat het hem allemaal niets meer uitmaakt. Leven of dood de pijn is hem gewoon te veel. Daniel Wu zijn prestaties gaan steeds beter. Langzaam maar zeker begint hij respect af te dwingen als acteur. Hij is erg overtuigend en geeft zijn personage behoorlijk wat diepgang. Nu is Ekin Cheng altijd behoorlijk emotieloos in zijn rollen. In 'Divergence' is dit wederom het geval. Maar dit keer past dit erg goed bij zijn personage. Een advocaat van een gangster kan zich natuurlijk geen emoties permitteren. Zijn kortere haar doet hem ook erg goed. Samen met het brilletje wat hij draagt veranderd hij hiermee in een compleet ander persoon. Ook een bijzonder sterke punten van de film zijn het camerawerk en de composities. Bijna ieder shot levert een mooie foto op. Het lijnen spel in combinatie met de diepte is prachtig. Kleuren worden tot het uiterste benut en het is een erg sfeervol geheel. De intro alleen al heeft iets bijzonders. Een vrouw die met een paraplu de bus uitstapt. Nu lijkt dit niets bijzonders maar doordat het van boven af gefilmd is wordt het heel bijzonder. Benny Chan is ook niet vies van het gebruiken van kleine digitale toevoegingen. Hij slaat hier niet in door maar soms lijkt een beeld niet helemaal te kloppen. Het is lastig om dat even snel aan te wijzen waar het hem dan precies in zit. Buiten de hoofdverhaal lijn zitten er nog diverse subplots in het verhaal verwerkt. De film begint met een wurgmoord op een kleine crimineel. Hier wordt eigenlijk verder geen aandacht meer aan besteed. Toch is dit essentieel voor het verhaal. Verder worden er allerlei kleine zaken uit het leven van de hoofdpersonen behandeld. 'Divergence' is absoluut een film die blijft hangen en het waard is om een tweede keer te kijken. Helaas brengt de eind conclusie niet de schok te weeg die zou moeten maar toch behoort deze film in de top tien van 2005.

Copyright kungfufilms.nl (2005)