Als generaal in het leger valt het soms
niet mee. Als je wint is alles koek en ei maar als je aan de verliezende
hand bent is het leven een stuk minder mooi. Voor Daigo Kagemitsu (Nakai
Kiichi) zit het even allemaal tegen. Eerst verliest hij zijn vader en
broer en nu moet hij toekijken hoe zijn hele leger in de pan gehakt
wordt. Zwaar gewond weet hij te vluchten. Hij bereikt een afgelegen
tempel waar hij onderdak vraagt. Hier ontdekt hij een demonen hal. In
deze hal bevinden zich achtenveertig beelden. Elk beeld stelt een demon
voor. Daigo Kagemitsu voert hier zijn gehele klaagzang op. Al snel
blijkt dat deze niet aan dovenmansoren gericht is. Door middel van een
sprekende rat krijgt hij antwoord. Het offer wat hij moet brengen voor
totale wereld heerschappij aanvaart hij zonder enig berouw. Momenteel is
zijn vrouw zwanger van zijn eerste kind. Door middel van dit kind kunnen
de demonen terug keren naar de aarde. Het kind zal echter wel geboren
worden. Dit alleen niet zonder dat elke demon een van zijn ledematen of
een vitaal organen van hem heeft afgenomen. Als de jongen niet veel
later ter wereld komt zit er voor Daigo Kagemitsu niets anders op dan
het te doden. Zijn vrouw houdt dit echter om emotionele redenen tegen.
Het is al erg genoeg dat hij zo geboren is en om hem dan ook nog zo
ondankbaar het leven te ontnemen gaat haar wat ver. Ze besluit hem in
een mandje in de rivier te zetten en het lot verder over hem te laten
beslissen. Een eenzame Sjamaan vindt hem en neemt hem mee naar huis. Het
geluk wil dat deze man duistere kunsten beoefent waarmee hij afgehakte
ledenmaten terug kan plaatsen. Zonder aarzeling gaat hij aan de slag.
Het is een klus die voor hem geheel nieuw is maar met een beetje geluk
moet het lukken. Een aantal jaren gaan voorbij voordat de jongen geheel
levensvatbaar is. Maar dan staat er ook een blakende jongeman die vol
leven zit. De sjamaan heeft echt aan alles gedacht want zijn beide
onderarmen zijn te verwijderen. Als dit gebeurt komen er twee dodelijke
zwaarden te voorschijn. Op deze manier zal de jongen zich ten alle
tijden kunnen verdedigen. Dit is nodig ook want twintig jaar later trekt
hij er op uit. Hij gaat op zoek naar de achtenveertig demonen om zijn
ledenmaten terug te eisen. Een reis vol gevaren en als klap op de
vuurpijl ook nog eens een die zijn verleden aan het licht zal brengen.
'Dororo' is gebaseerd op een manga uit
de jaren zestig. Een duister verhaal over een wereld waarin de demonen
samen met de mensen leven. Macht en rijkdom spelen een belangrijke rol
en een pact met de duivel is snel gemaakt. Gelukkig kent Japan meer dan
een duivel en dus ziet het er voor diegene die hier de dupe van is niet
echt rooskleurig uit. Maar zoals altijd zal het goede zegevieren en als
dit het niet direct doet moeten we de natuur misschien een handje
helpen.
Voor de meeste Nederlanders zal het
verhaal van 'Dororo' onbekend terrein zijn. Hierdoor is de film de
eerste ontmoeting die we met het verhaal kunnen hebben. Een
teleurstelling kan het hierdoor dus niet worden. Een bizarre trip
daarentegen wel. 'Dororo' mengt namelijk zonder enige aarzeling allerlei
genres met elkaar. Natuurlijk is het een samurai film maar het monster
genre en komedie wordt ook niet geschuwd. Eigenlijk is het een soort
Japanse tegenhanger van het westerse Frankenstein. Alleen in dit geval
leeft het mens al. Echter is dit wel zonder organen en ledenmaten. Dit
deel wordt uit de doeken gedaan en daarna gaan we snel verder met het
volgende onderdeel. Vervolgens start er een verhaal wat erg veel tijd in
beslag lijkt te nemen. Het tempo waarin weg gaan lijkt dus ook niet
geheel te kloppen. Na een uur zijn we pas twee demonen verder. Als we er
dus nog zesenveertig op deze manier moeten doen wordt het een lange zit.
Dit is echter niet het geval en vervolgens wordt het tempo wat
opgevoerd. Vreemde keuze en aan het gevoel dat dit makkelijk een
trilogie a la 'Lord of the ring' had kunnen zijn is niet te ontkomen.
Dat er wel degelijk een vervolg gaat komen wordt aan het einde meer dan
duidelijk. Helaas geldt dit niet voor het feit dat de film haast heeft
om het verhaal af te sluiten waar het nu eindigt. Hierdoor is alles
onder te verdelen in drie hoofdstukken. Het was spannender geweest om
deze ontknoping te bewaren voor het tweede deel. Dit neemt echter niet
weg dat 'Dororo' meer dan twee uur top vermaak is.
Alles is lekker duidelijk en
overzichtelijk. Omdat het hoofdpersonage (hij krijgt later pas een naam)
geen emotie kent is hij weinig kleurrijk. Met deze reden is er gekozen
voor iemand die hem vergezelt op zijn avonturen. De reden waarom wordt
geheim gehouden. Althans ze zegt dat ze zijn zwaard wil maar de reden
waarvoor blijft onduidelijk. Deze rol wordt gespeeld door Kou Shibasaki.
Een lekkere pittige tante die met haar vreemde gedrag voor behoorlijk
wat grappige momenten zorgt. Samen hebben ze ook aardig wat serieuze
discussies. Gesprekken met hele aparte dialogen en overpeinzingen. Dit
soort momenten worden continue afgewisseld door humor en actie maar gaan
soms iets te lang door. Vooral bij het dramatische deel kan dit een
klein beetje doodslaan.
Maar laten we vooral niet te negatief
doen over 'Dororo'. De film is namelijk een instant cult klassieker.
Terwijl het er namelijk niet op lijkt dat er geen budget was zijn er
hele aparte keuzes gemaakt. Want wat in het begin een normale Samurai
film lijkt slaat opeens om als we met een half menselijk reuze spin/krab
te maken krijgen. Vandaag de dag is met de computer bijna alles
mogelijk. Je kan de meest bizarre monsters zonder enige moeite over het
scherm laten hollen. Toch vonden ze het nodig om met rubberen camera
trucs te werken. Dit geeft alles een heel erg hoog 'Power ranger'
gehalte. In het begin mateloos irritant maar als je je er bij neerlegt,
wordt het opeens enorm vermakelijk. Helemaal omdat ze versterkt worden
door computer effecten. Hierdoor is er veel meer mogelijk dan in het
verleden en dit is heel duidelijk te merken in de entertainment waarde.
Een ander sterk punt is de
choreografie. Normaal gesproken zijn Japanse films voorzien van het
betere en korte hak en snijwerk. Maar doordat Ting Siu Tung de
choreograaf was is dit compleet anders. De series worden wat langer en
touwtjes worden ook niet geschuwd. Een aantal bewegingen komen zelf in
aanmerking voor de nominatie van de beste van 2007. Door de combinatie
van zijn choreografie en de rubber monsters komt er een vergelijkbare
sfeer als in 'A Chinese ghost story' naar boven. De film heeft als
geheel dus een geweldige jaren negentig sfeer.
Iets wat onmiddellijk opvalt is de
muziek keuze in de film. Tijdens een van de gevechten lijkt het er
namelijk opeens op dat we 'Bamboleo' van the Gypsy king te horen
krijgen. Als kijker rommel je eens met je oren, schudt met je hoofd om
al snel te ontdekken dat het klopt. Naast Japanse muziek wordt er
namelijk meerdere malen gebruik gemaakt van een instrumentale versie van
dit nummer. Een briljante vondst want de combinatie van de rubber
monsters, gevechten en dit nummer zijn zo een maffe combinatie dat je
meteen vooraan op je stoel zit.
Eigenlijk kan je over 'Dororo'
blijven schrijven. De film is een geweldige visuele trip die het lef
heeft om zijn eigen weg te kiezen. Er wordt misschien geen nieuwe weg in
geslagen. Oude succes formules worden hergebruikt en gecombineerd met
nieuwe. Het resultaat wat hierdoor ontstaat voelt vertrouwd en toch
nieuw. Het enige wat ik er nog over wil zeggen is dat je deze film
absoluut gezien moet hebben.Copyright
kungfufilms.nl (2007) |