Bij het horen van de naam Godfrey Ho komt er niet altijd een positief gevoel naar boven. In de jaren zeventig en tachtig maakte hij door verschillend materiaal samen te voegen volledige films. Ook deinsde hij er niet voor terug om hier zelf wat beelden bij te filmen. Hierdoor werden het onsamenhangende rolprenten die niet echt serieus te nemen waren. Dit was natuurlijk een makkelijke manier om geld te verdienen en de niet vermoedende westerling trapte er met open ogen in.

Om de een of andere reden is 'The dragon, the hero' de grote uitzondering op de regel. Voor deze film bracht hij namelijk een aantal bekende acteurs bij elkaar en kroop zelf op de regie stoel. Het resultaat is een verrassende mix van Kung fu, humor, extreme personages en een wat warrig verhaal. Het laatste is niet meer dan een aantal jonge vechters die het opnemen tegen de plaatselijke schurken. Alleen de manier waarop het gepresenteerd wordt is anders dan normaal. In het begin lijkt het namelijk een standaard wraak film te worden. Alleen langzaam maar zeker wordt duidelijk dat het zwaartepunt heel ergens anders ligt. Helemaal goed sluiten doet het verhaal alleen niet. Er worden wat dingen door heen gegooid die niet echt relevant zijn. Zo zit er een soort dikke en dunne duo in. Zij houden zich hoofdzakelijk bezig met gokken en domme gesprekken houden. Overbodig maar nog best vermakelijk. De motieven van de hoofdpersonages zijn vrij onduidelijk. Sommige stukken lijken niet met elkaar te maken te hebben. Toch zijn de personages erg krachtig. Ze hebben allemaal hun eigenaardigheden en vooral extremiteiten. Het meest opvallende voorbeeld hier van is Chan Lau. Door een bizar ongeluk zit hij in een rolstoel en is hij afhankelijk van medicijnen. Toch is hij de leider van een grote groep gangsters. Hierdoor houdt hij een bepaald mysterie om zich, dat hem erg intrigerend maakt. Maar de anderen hebben een zelfde soort kracht. Er hangt een soort spanning om hen heen wat ze bijzonder maakt.

Wat natuurlijk ook helpt om een wat verwarrend verhaal te accepteren is goede kung fu. En dit is een ding wat er zeker in 'The dragon, the hero' terug te vinden is. Eigenlijk doet iedereen het voortreffelijk. Maar dit kan ook niet anders met deze acteurs. Phillip Ko is eigenlijk de meest opvallende. Hij is de grote schurk van het verhaal en geeft alles wat hij in huis heeft. Dit benadrukt hij vooral door de geweldige poses die hij aanneemt. Hij is bijzonder krachtig en gebruikt een soort spirituele kung fu stijl. John Liu levert helemaal de beste prestatie van zijn carrière. Zijn bekende beenwerk combineert hij met een aparte stijl met zijn handen. En hier komt ook nog eens bij dat hij niet zo een gladde uitstraling heeft als normaal. Zijn domme grijns is dus ook geen een keer te zien. De derde hoofdrolspeler is Tino Wong. Op zich is hij het minst capabel op kung fu gebied van het stel. Alleen als je hem tegenover de juiste tegenstander zet is dit opeens helemaal over. Het einde gevecht waarin hij het samen met John Liu opneemt tegen Phillip Ko is dus ook formidabel. Veel meebewegend camerawerk, poses en lekkere doorbeukende actie. Natuurlijk mogen we ook Dragon Lee niet vergeten. Zoals altijd is hij lekker overdreven in zijn bewegingen. Hierbij imiteert hij de mimiek van Bruce Lee tot in het extreme. Maar er is een ding wat hem hier nog beter maakt dan hij al is. Hij hanteert namelijk een hele bijzondere variant op de nunchaku. Haal er één stokje af, vervang deze door een ring en je hebt een duim-nunchaku. Met woorden is dit eigenlijk niet echt uit te leggen en het is dus ook wijs om de film hiervoor maar gewoon te kijken. Natuurlijk is er iemand geweest die dit allemaal bedacht heeft. Tang Tak Cheung was hier verantwoordelijk voor de choreografie en hij verdient er zeker een compliment voor.

Waar de film precies is opgenomen is niet echt te zeggen. Maar het meest logische lijkt Taiwan. Het meeste dat we te zien krijgen zijn betonnen gebouwen met af en toe iets westers er doorheen. Natuurlijk vindt het eindegevecht ergens plaats op een open plek in het bos. De variatie zit er over het algemeen goed in en de positionering van de camera is altijd goed gekozen. Om de beelden te ondersteunen wordt de muziek gebruikt uit de western 'The Big Gundown'. Muziek die al voor vele kung fu films gebruikt is.

Hoe we het ook wenden of keren, we kunnen met zekerheid zeggen dat we hier met een klassieker te maken hebben. Wat het verhaal betreft misschien niet maar qua kung fu en personages wel. Hier is bijzonder veel inventiviteit ingestopt en dit maakt het tot een aparte kijkers ervaring. Dat Godfrey Ho tot een boel in staat was is natuurlijk algemeen bekend. Maar dat hij ook een product als dit af kon leveren niet. Dit maakt het natuurlijk allemaal des te vager. En de vraag of hij deze film dus ook echt geregisseerd heeft mag je dus ook best stellen.

Copyright kungfufilms.nl (2006)