|
Nadat hun land
overgenomen is door een andere clan proberen Tahei (Minoru Chiaki) en
Matakishi (Katamari Fujiwara) terug naar huis te komen. Een aantal
maanden waren ze krijgsgevangenen. En nu ook het fort van de verliezende
clan gevallen is komt de oorlog ten einde en zijn ze vrij gelaten.
Vermoeid keren ze huiswaarts, maar het zit ze niet echt mee. Wederom
lijkt het er op dat ze opgepakt worden. Maar een massale opstand biedt
uitkomst en in de chaos weten ze te ontsnappen. Ze slaan hun kamp op
ergens in een vallei en tijdens hun continue gekibbel doen ze een
bijzondere ontdekking. Ze vinden een goudstaaf dat toebehoort aan de
gevallen clan. Hebberig beginnen ze met zoeken en als ze een stukje
hoger in de bergen nog een staaf vinden slaat de goudkoorts toe. Ze zijn
zo druk bezig dat ze niet eens merken dat ze al een tijd in de gaten
gehouden worden door
Rokurota Makabe (Toshiro Mifune). Deze generaal is een van de weinige
overgebleven van zijn clan en houdt zich hier schuil samen met prinses
Yukihime (Misa Uehara). Beide worden
natuurlijk door hun rivalen gezocht en Rokurota Makabe krijgt plots een plan bij
het zien van de boeren. Zij kunnen een mooie afleiding zijn voor de
vijandige soldaten als ze met het tweetal mee reizen. Natuurlijk vertelt
hij hen niet dat de dame die met ze mee reist de prinses is, want dat zou
alleen maar problemen geven. Verblind door het goud stemmen de twee
boeren er mee in om te helpen de vracht naar een veilige plaats te
brengen. Alleen echt slim is het tweetal niet en dit zal voor de
generaal en de prinses voor een groot aantal problemen zorgen op hun
reis. Continue zorgen ze door hun zenuwachtig gedrag dat ze meer
opvallen dan de bedoeling is. Ook proberen ze meerdere malen de benen te
nemen met het goud als de generaal even weg is. Omdat prinses Yukihime beloofd heeft niet te
spreken is het voor haar heel lastig om het tweetal op dit soort
momenten tot kalmte te manen. Ondanks alle tegenslagen weten ze toch het
vijandige leger telkens weer te slim af te zijn. Maar als ze er bijna
ziijn wordt de overmacht plots wel erg groot.
Een epos van formaat over de vlucht van een prinses naar
een veilige plek. Als ze daar eenmaal is wil ze proberen om vandaar uit haar land weer
op te bouwen. De kracht van de film zit hem hoofdzakelijk in de droge
humor die door de twee boeren het verhaal in gebracht wordt. Oeverloze discussies en gekibbel
die naar mijn idee meer aan vrouwen toebehoren dan aan mannen. Maar
deze twee gefrustreerde vluchtelingen zien overal wel een reden voor
ontevredenheid of een confrontatie in. Het enige doel wat ze hebben is
het goud, om hier vervolgens een nieuw rijk leven mee te beginnen. Het verhaal komt
bijzonder traag op gang. Dit is natuurlijk een van Akira Kurosawa's stijlkenmerken, want in bijna elke film van hem is dit wel terug te vinden.
Het duurt bijna een uur voordat het verhaal echt goed loopt en
alle hoofdpersonages geïntroduceerd zijn. Hierna veranderd het tempo
niet, maar er is wel een bijzonder grote betrokkenheid gecreëerd voor
de personages. Toch heeft dit tempo wel wat en groeit de
nieuwsgierigheid voor wat gaat komen steeds meer. Akira Kurosawa was een
meester in het creëren van de drang naar het onbekende. Continue wordt
je als kijker uitgedaagd om wat er komen gaat te bewerken in je hoofd.
En uiteindelijk zal je ontdekken of je hersenspinsels op een lijn zaten
met de verteller. Dat het hier om een film gaat met een groot budget zie je
vrijwel meteen. Er zijn werkelijk honderden figuranten op de been om
alles zo realistisch mogelijk te laten overkomen. Iedereen gaat strak
gekleed in de traditionele outfit, wat voor een waar spektakel zorgt. De locaties
waar gefilmd is, zijn werkelijk adembenemend. Je moet
er alleen wel rekening mee houden dat de film zwart-wit is. Kleur was
voor deze beelden mooier geweest, maar de sfeer zou dan nooit het zelfde
zijn. Je krijgt namelijk echt het gevoel dat je naar een stuk
historie zit te kijken. Dit komt mede door het realisme wat erg aanwezig is in 'Hidden
fortress'. Een min punt van dit realisme is dat er hierdoor niet veel gevechten in de film
zitten. Slechts eenmaal
neem Toshiro Mifune het op tegen Susumu Fujita,
een vijandige generaal. Dit gevecht wordt uitgevochten met speren en is
wat mij betreft niet echt een hoogstandje. Maar het draait heel
duidelijk niet om de actie. Het gaat meer om de personages en hoe deze
functioneren onder een bepaalde druk en dit weer af reageren op elkaar.
Zoals altijd zet Toshiro Mifune wederom een ijzersterke rol neer. Een
norse generaal die ongelofelijk trouw is en bijna overal wel een
oplossing voor lijkt te hebben. Erg veel dialoog heeft hij echter niet
en zijn rol beperkt zich veelal tot stil spel. Dit zelfde geldt eigenlijk
ook voor Misa Uehara. Maar juist hierdoor wordt het contrast tussen hen
en de twee boeren zo mooi weer gegeven. 'Hidden fortress' is wederom een
kunstwerk van de Japanse meester regisseur. Meeslepend, doordacht,
groots en vol met heerlijke cynische humor dat keer op keer voor een
zacht gegniffel zorgt. Wat mij betreft zeker een aanrader, maar door het
trage tempo niet voor iedereen geschikt.
Copyright
kungfufilms.nl (2004) |