Vanaf het moment dat Chao Chih-hao (Lo
Lieh) op zeer jonge leeftijd zijn ouders verloor woont hij bij Sung
Wu-yang (Goo Man Chung). De man is een heuse kung fu meester en Chao
Chih-hao leert dus ook erg veel van hem. Samen met Ying Ying (Wang Ping)
de dochter van de meester vormen ze een hecht gezinnetje. Sung Wu-yang
is alleen niet de jongste meer. Hierdoor is hij niet meer in staat om
Chao Chi-hao de training te geven die hij nodig heeft. Hij vindt dus ook
dat de jongen het elders moet gaan zoeken en vraagt of een vriend hem
onder zijn vleugels wil nemen. Deze stemt hiermee in maar Chao Chih-hao
heeft wat moeite om zijn leraar achter te laten. Als deze hem verteld
dat hij moet trainen om een belangrijke wedstrijd te winnen gaat hij pas
overstag. Na een reis van een paar dagen meldt hij zich bij Suen Hsin-pei (Fong Min). Het eerste wat zijn nieuwe
leraar doet is hem testen. Hij laat hem vechten tegen zijn beste man en
het wordt al snel duidelijk dat er nog veel werk te doen. Chao Chih-hoa
krijgt hoofdzakelijk huishoudelijk werk te doen. Hier moppert hij niet
over. Later blijkt dat dit wederom een test van
Suen Hsin-pei was. Hij weet nu wie hij tegenover zich heeft en de lessen
kunnen beginnen. Helaas worden deze al vrij snel en ruw verstoort door
een rivaliserende kung fu school. Deze staat onderleiding van Meng
Tung-Shan (Tin Fung) maar het is hoofdzakelijk zijn zoon, Meng
Tien-hsiung (Tung Lam) die de troepen aanvoert. In het gevecht wat volgt
raakt meester Suen Hsin-pei gewond. Het lijkt er ook erg op dat
eigenlijk niemand iets had kunnen doen want ze waren gewoon te sterk.
Die zelfde avond heeft Chao Chih-hao er genoeg van. Hij brengt een
bezoek aan het restaurant waar de mannen van Meng Tung-Shan zich meestal
ophouden. Hier begint hij een gevecht en weet ze met enig gemak te
verslaan. Als hij later terug keert naar zijn school verwacht hij op
zijn kop te krijgen. Dit gebeurt echter niet want de meester weet zijn
spirit wel te waarderen. Hij verteld hem dat hij degene is die als enige
de 'Iron palm' mag gaan leren van al zijn leerlingen. De strijd is
alleen nog niet voorbij want Meng Tung-Shan laat dit niet zomaar op zich
zitten. Hij heeft hulp gevraagd in Japan en er zijn nu drie vechters
onderweg. En dit zijn niet de meest sympathieke jongens om ruzie mee te
hebben. Als er een film is die veel
betekend heeft voor het genre dan is het 'King boxer' wel. Het gaat dan
niet eens om iets vernieuwend in het verhaal of de actie. De opzet is
namelijk bijna het zelfde als 'Chinese boxer' en de gevechten zijn
redelijk houterig en traag. 'King boxer' is de eerste kung fu film die
succes had in Amerika. Een experiment van de Shaw brothers om te kijken
of ze hun afzet gebied konden verbreden. Lo Lieh speelt de hoofdrol. Het
is bijzonder om hem eens in de hoofdrol als held te mogen zien. Normaal
gesproken zet hij altijd de slechte van het stuk neer of vertolkt hij
een bijrol. Hier is dit dus niet het geval. Het personage wat hij
neerzet is vrij introvert en het is dus vrij lastig om hem echt goed te
kunnen beoordelen. Zijn motieven zijn in ieder geval wel duidelijk en
dit volgt ook precies het pad wat een echte martial artist behoort te
volgen. Hij vecht alleen als het echt niet anders kan en houdt zelfs dan
nog goed de controle. Voor zijn tegenstanders geldt precies het
tegenovergestelde. Eigenlijk zijn dit er bijna teveel om op te noemen
maar ze horen wel allemaal van de zelfde school. Geen makkelijke jongen
en de een nog meer onhebbelijk dan de andere. Voor de zoon van hun
leider roept erg veel onfrisse gevoelens op bij de kijker. Tung Lam weet
dit perfect neer te zetten. Zijn beetje vadsige kop helpt hier zeker ook
een handje bij. Verder zitten er nog drie Japanners in die perfect aan
het stereo type beeld voldoen. Wat onmiddellijk opvalt is de grootsheid
waarmee het verhaal in elkaar gezet is. Er zijn een groot aantal
personages die kleine en niet geheel onbelangrijke plekken in het
verhaal opnemen. Er wordt ook regelmatig terug gegrepen naar de thuis
basis van onze held. Er is dus ook genoeg te zien en dit geeft het
allemaal een lekker en compleet gevoel mee. De continuïteit is dus goed
aanwezig en de film kent bijna geen saaie momenten. De muziek keuze
helpt hier ook behoorlijk bij. Er is bijna de hele tijd wel iets te
horen. Er is zelfs een Chinese zangeres die bijna twee complete nummers
te gehorend brengt. Het intro muziekje is lekker funky en leent het
begin van 'Iron side'. Dit sampeltje komt ook telkens weer terug zodra
Lo Lieh zijn 'Iron palm' dreigt te gebruiken. Het is trouwens een heel
apart gezicht hoe zijn handen hierbij rood opgloeien. Zoals altijd zijn
de locaties van de Shaw brothers prachtig. Het is een beetje een
combinatie van traditionele Chinese gebouwen en Engelse architectuur.
Dit laatste geldt eigenlijk alleen voor de binnenkant van de gebouwen. Op
een subtiele wijze smelten deze twee stijlen samen. Niet vreemd
natuurlijk want Hongkong was natuurlijk een kolonie van Engeland. Op
zich stellen de gevechten niet zo heel erg veel voor. Het gaat hier om
die bekende hakkerige choreografie die iedereen wel kent uit de begin
jaren zeventig. De gevechten zijn ook al niet erg lang maar toch stralen
ze wat bijzonders uit. Het is hoofdzakelijk de spanning die regisseur
Cheng Chang Ho hierin weet op te bouwen. Hier komt ook nog eens bij dat
ze bijzonder bloederig zijn. Bij diverse mensen worden de ogen uitgestoken met de bekende twee fingers of met de hand dwars door het
lichaam heen gestoken. Dit is mogelijk door het beheersen van de 'Iron
palm'. Lo Lieh traint hiervoor in de film maar heel erg veel aandacht
wordt hier niet aan besteed. Er waren duidelijk andere punten in het
verhaal die belangrijk waren. In dit opzicht is de film dus ook absoluut
geslaagd. Ondanks een paar kleine foutjes is het verhaal erg pakkend.
Je kan dus ook met absolute zekerheid zeggen dat dit een film is die
iedere liefhebber gezien moet hebben. Eigenlijk zou deze gewoon vertoond
moeten worden op televisie op deze manier kan het grote publiek opnieuw
kennis maken met het genre. Ik denk alleen niet dat de mannen die
bepalen wat er uitgezonden wordt hier echt wat voor gaan voelen.
Originaliteit in klassiekers is namelijk niet echt hun sterkste kant
zullen we maar zeggen. Er zit dus niets anders op dan deze gewoon
maar aan te schaffen. Copyright
kungfufilms.nl (2005) |