Het jaar is 1986 als politie agent Park Doo-man (Song Kang-ho) voor de tweede maal in korte tijd een vermoorde vrouw vindt. De werkwijze is hier exact het zelfde als bij de eerdere moord. Het lijkt er dus op dat er een heuse seriemoordenaar dit dorp, net buiten Seoel, tot zijn doelwit heeft gemaakt. Helaas is dit deel van Korea nog niet erg gemoderniseerd als het op politie onderzoek aankomt. Helemaal dit soort zaken gaan eigenlijk ver boven hun pet. De dorpelingen stromen massaal naar de plek van het misdrijf en hiermee gaat een boel bewijs materiaal verloren. De onderzoeksmethode die de politie hanteert mag dan misschien werken bij kleine misdrijven maar helpen niets in deze zaak. Toch heeft Park Doo-man al snel een verdachte. Een zwakzinnige man die wel heelveel van het eerste slachtoffer lijkt te weten. Op een bijzonder grove manier proberen ze een bekentenis uit hem te slaan. Het lukt alleen niet om de zaak goed rond te krijgen. Bijna tegelijkertijd arriveert er een goed opgeleide jonge agent uit Seoel. Het is de bedoeling dat hij gaat helpen in deze zaak. Op de een of andere manier lukt het om de neuzen de juiste richting op te krijgen en een goed team te vormen. Hij vindt dat de verdachte het nooit gedaan kan hebben. De werkwijze is gewoon te geraffineerd en dit kan een zwakzinnige nooit voor elkaar gekregen hebben. Park Doo-man weigert zijn verdachte te laten gaan maar ziet uiteindelijk toch in dat zijn nieuwe collega gelijk heeft. Deze komt ook meteen met het idee dat er nog een derde slachtoffer moet zijn. Na een grote zoektocht blijkt hij gelijk te hebben. Ze vinden een slachtoffer die nog voor de andere twee gestorven is. Langzaam maar zeker ontdekken ze steeds meer een patroon in de moorden, maar ze hebben nog steeds geen verdachte. Dit frustreert het team steeds meer. Er ontstaan ruzies onderling en deze worden steeds heftiger naar mate er meer slachtoffers vallen. De dader daagt ze zelfs een beetje uit. Met opzet laat hij geen sporen na maar plaatst wel raadselachtige zaken op het lichaam van de vrouwen die hij vermoord. Maar plots lijkt het er op dat ze de dader op het spoor zijn.  Hij voldoet deels aan het signalement en Park Doo-man is er van overtuigd dat hij de juiste man voor zich heeft. Zijn collega uit Seoel kan er geen rust in vinden. Alleen gaat hij verder met het onderzoek terwijl Park Doo-man een verklaring uit zijn nieuwe verdacht probeert te slaan.

Een film die gebaseerd is op een ware gebeurtenis. Deze seriemoordenaar is dus ook echt aan het werk geweest en was de eerste uit de geschiedenis van Korea. Het verhaal wordt erg duister weergegeven. Er zit een nogal cynische ondertoon in de personages die de hoofdrollen spelen. Geen van hen komt echt naar voren als held. Het blijven allemaal vreemde snuiters waar de kijker maar moeilijk sympathie voor op kan brengen. Maar dit maakt het juist ook allemaal weer zo realistisch. Niets is meer frustrerend dan op zoek zijn naar iets wat je niet kan vinden. Telkens denken dat je een stap dichterbij bent om vervolgens te merken dat je weer terug bij af bent. Hierdoor zou het eigenlijk onmogelijk moeten zijn om vriendelijk en aardig te blijven. Hun onderzoeksmethodes zijn bij het domme af en dit zorgt voor een aantal bespottelijke situaties. Verdachte worden bijna gedwongen tot het afleggen van een verklaring. Het acteerwerk is bijzonder goed en de emoties komen duidelijk over. Dit is zelfs nog zo als je de taal niet beheerst. Regisseur Joon Ho Bong vraagt ook erg veel van zijn acteurs. Er zitten bijvoorbeeld erg veel lange scènes in de film die aan een stuk gefilmd zijn. Momenten waarop belangrijk is dat alles goed gaat en dit lukt perfect. Het verhaal ontwikkeld, zoals bij bijna elke Koreaanse film erg traag. Er wordt heel langzaam de tijd genomen om alles over te brengen op de kijker. Dit zou met gemak sneller kunnen zonder dat er iets van het verhaal verloren gaat. Maar dit is nu juist wat de film onderscheid van Amerikaanse films. Het geeft een realistischer beeld en meer het gevoel dat je met echte mensen te maken hebt. De opbouw naar een climax is dus ook heerlijk en uitgerekt. Er zit een achtervolging te voet in de film die hier ook en prachtig voorbeeld van is. Het gaat maar door en door en toch zit er voldoende variatie in. Dit alles eindigt op het terrein van een enorm grote fabriek met een onverwachte ontknoping. Dit is een van de weinige actie scènes die er in 'Memories of murder' te vinden is. Maar echt een gemis is dit niet te noemen. De weinige klappen die uitgedeeld worden zijn wel pijnlijk raak. Wat dat betreft is de actie wel erg agressief en gewelddadig te noemen. Hetgeen zich allemaal afspeelt is boeiend en onvoorspelbaar genoeg. Maar wat er absoluut het meeste uitspringt is de manier waarop de personages bij elkaar bedacht zijn. Een eigenwijze en ouderwetse agent die ergens in zijn pubertijd is blijven hangen. Hij heeft het idee dat hij perfecte mensenkennis heeft en iedereen kan doorgronden. Zijn rechterhand is een zwijgzame agressieveling die liever slaat dan praat. Hierbij komt nog een moderne jonge agent. De laatste is meer een denker dan een prater en het klikt totaal niet tussen het drietal. Dit heeft de meest uiteenlopende situaties als gevolg en is natuurlijk ook een reden waarom de seriemoordenaar makkelijk zijn gang kan gaan. 'Memories of murder' geeft een duister stukje uit de Koreaanse geschiedenis weer. De manier waarop dit gedaan wordt is goed passend en erg onderhoudend. De film weet de kijker dus ook voor de volle 130 minuten te boeien en aan de buis te kluisteren. Want ondanks dat het traag gaat blijft het opletten dat je niets mist.

Copyright kungfufilms.nl (2005)