Een film vol met geweldige vechtscènes en dit komt hoofdzakelijk door Yuan Jeung, een geweldige martial artist die de ene onbegrijpelijke trap na de andere maakt en dit afwisselt met de nodige salto's en flips. Het mooie is dat Yuan Jeung voor het meeste van de manoeuvres geen touwtjes nodig heeft. Touwtjes worden er wel gebruikt maar dan hoofdzakelijk om de gevechten een cartoonachtig tintje mee te geven. Ieder klap of trap ziet er extreem pijnlijk uit en alle gevechten gaan in hoog tempo. Liu Chia Liang zorgt natuurlijk ook voor de nodige verbazingwekkende scènes en laat zien dat bij hem zijn leeftijd absoluut geen rol speelt. Er zit een stevige dosis humor in deze film die te vergelijken is met de meeste old skool kung fu films. Training scènes genoeg, zelfs van koken kan je kung fu leren (je moet natuurlijk wel een hele grote wok gebruiken). Het mooie is dat Chin Gar Lok leert vechten, en het dan opeens in de praktijk moet brengen, iets wat hem niet altijd even makkelijk af gaat en dus de nodige blunders maakt. Van mij had het gedeelte met bodybuilders tijdens het kijken best wat minder gemogen, maar aan het eind van de film blijkt dat het allemaal zijn reden had, dit vooral om te bewijzen dat goed kunnen vechten niet altijd met grote spieren te maken heeft maar hoofdzakelijk op techniek aankomt. Visueel gezien had van mij alles iets lichter gemogen, alles speelt zich in een vrij donkere omgeving af wat wel leuke spelingen met licht als gevolg heeft. Ik moet zeggen dat ik wat moeite heb met het plaatsen van deze film in een genre. Er is dan ook maar een film die hier mee te vergelijken is "Pedicab driver" van Sammo Hung. Uiteindelijk heb ik gekozen om deze film bij het New wave genre onder te brengen vanwege het jaartal, maar eigenlijk hoort hij bij Kung fu films thuis.