Honger en armoede kunnen mensen tot
rare dingen drijven. Het is oorlogstijd en Qingcheng (Cecilia Chung) is
een meisje wat eten steelt voor haar zieke moeder. Niets is haar te gek
als ze maar te eten krijgt. Tijdens een van haar strooptochten ontmoet
ze de godin Manshen (Hong Chen). Deze vertelt haar dat haar moeder
overleden is. Meteen daarna biedt ze Qingcheng een leven vol rijkdom aan
en dat alle mannen haar zullen aanbidden. In ruil hiervoor zal ze nooit
echte liefde vinden. Elke man waar ze voor zal vallen zal niet aan zijn
noodlot kunnen ontsnappen en sterven. Jaren later is ze getrouwd met de
keizer. Iedere man in het land heeft moeite zijn ogen van haar af te
houden. Echt gelukkig is ze alleen niet want ze leidt een liefdeloos
bestaan. Dit doet haar besluiten zich tegen de keizer te keren. Ze doet
dit op het moment dat de op macht beluste Wuhuan (Nicolas Tse) het
paleis belegerd heeft. De enige die de keizer nu nog kan redden is
generaal Guangming (Henry Sanada). Alleen ook hier heeft Wuhuan aan
gedacht. Hij stuurde een van zijn beste mensen om de generaal tegen te
houden. Dit plan slaagt deels. Kunlun (Dong Kun Jang), de slaaf van de
generaal weet hem namelijk te redden. De generaal is hierdoor alleen
dusdanig verwond dat hij zijn missie niet af kan maken. Hij leent Kunlun
zijn harnas en stuurt hem naar het paleis om de keizer te redden. Dit
pakt alleen totaal anders uit dan gepland. Kunlun doodt per vergissing
de keizer en redt prinses Qingcheng. Hierdoor valt ze als een blok voor
haar redder. Ze weet alleen niet dat het Kunlun is die in het harnas
zit. Hierdoor ontstaat er een bizarre driehoeksverhouding plus een
enorme machtstrijd. Wuhuan zal pas rusten als generaal Guangming dood is
en de prinses van hem is.
Eigenlijk hoeven we er niet lang om
heen te draaien. ‘The promise’ is een heel apart stukje film. Dit is
echt een film die de één geweldig vindt en waar de ander geen goed woord
voor over heeft. Mensen die niet van extreme fantasie films houden
zitten dus ook helemaal verkeerd. Maar kan je daar door heen kijken dan
word je meegesleept naar een aparte wereld vol fantasie, actie en kleur.
Over het algemeen gaat het verhaal over gewone mensen. Althans, mensen
zonder echte super krachten. Er zijn maar een aantal personages die iets
bijzonders kunnen. En dat is lopen, heel hard lopen. Zo hard dat ze
zelfs terug in de tijd kunnen gaan. Verder wordt er over goden gesproken
maar echt veel komen deze niet in het verhaal voor. Het verhaal speelt
zich af in de top van de Chinese samenleving. Twee generaals vechten om
de liefde van een prinses. Eigenlijk is het gewoon een sprookje zoals we
het in ons land ook kennen. Alleen dan iets aangepast voor volwassenen.
Het is dus allemaal erg dramatisch. Dit wordt nog eens verstrekt door
een hele mooie maar zware soundtrack. Wat uitstraling betreft volgt
‘The promise’ de trend die de grotere films uit China eerder zetten. Er
wordt dus heel erg veel gewerkt met felle kleuren. Om het af te maken
heeft de film de meest protserige kostuums ooit gemaakt. De generaal
draagt een enorme helm met daarin een gouden masker. Andere opvallende
kledingstukken zijn een zwarte mantel van veren die leven en dood van de
drager bepaalt. Dit alles is extreem gedetailleerd gemaakt en voorzien
van kleine accessoires. Want iedereen draagt natuurlijk een wapen. Zo
heeft Nicolas Tse een stok met een ijzeren hand. Aan het uiteinde zit
een wijzende vinger en een pluim voor de afleiding. Hij gebruikt dit als
een zwaard. Op zich heel cool bedacht maar op de een of andere manier
wordt het lastig om dit serieus te nemen. Dit zelfde geldt eigenlijk
voor het zwaard van de drager van de zwarte mantel. Deze is gevormd als
een soort slang. Het lijkt er alleen niet op dat dit wapen normaal te
hanteren is. Dit resulteert in gevechten die niet echt bevredigend zijn.
Er wordt namelijk op een heel aparte manier met de touwtjes omgegaan.
Toch lijkt het er op dat dit een bewuste keuze is geweest. Tung Wei, de
choreograaf heeft in de loop der jaren al bewezen dat hij het wel
degelijk kan. Het dwingt dus wel weer respect af als je bedenkt dat er
geprobeerd is een nieuwe weg in te slaan. En eigenlijk past het ook wel
bij het verhaal. De personages zouden hoge snelheden moeten kunnen
halen. Dit was denk ik de beste manier om dit te realiseren zonder het
beeld te versnellen. Een ander gevoelig punt zijn natuurlijk de computer
effecten. Dit is waar ‘The promise’ een beetje over de top gaat. Vooral
in het begin is het iets te groots voor het goede. Eén
computergeanimeerd, rennend mannetje is nog wel te doen maar een groep
van een man of honderd word te veel. Tevens krijgen we hier Dong Kun
Jang te zien die voor een groep buffels uit rent. Dit doet hij op handen
en voeten omdat een slaaf niet het recht heeft recht op te lopen. De
symboliek is natuurlijk schitterend. Maar geloofwaardig is het totaal
niet. Er zit dus nogal wat in de film wat moeilijk te verkroppen is.
Toch werkt het verhaal heel meeslepend. De symboliek is super en de
opbouw van de scènes nog beter. De acteurs komen stuk voor stuk
geloofwaardig over. Het is alleen wel zo dat het allemaal een
cartooneske inslag heeft. Vooral Henry Sanada doet het erg goed als de
arrogante generaal. Het enige jammeren is dat hij niet echt in actie
komt. Deze Japanse acteur is namelijk een voortreffelijk martial artist
en daar hebben we in het verleden meerdere malen van mogen genieten. Het
was leuk geweest om te zien wat hij op deze leeftijd allemaal nog kan.
Als er ergens veel aandacht aan besteed is buiten de kleding om dan zijn
het wel de sets. Deels studio werk en deel op prachtige locaties buiten.
Hier zit enorm veel variatie in en een bloeiende kersenboom staat
centraal. Verder gaan we van ijzige vlaktes naar grote paleizen tot
prachtige watervallen. Het is alleen wel zo dat alles een apart
surrealistisch tintje heeft. Het oordeel over ‘The promise’ is dus heel
dubbelzinnig. Aan de ene kant gaat het compleet over de top. Aan de
andere kant is het een heerlijke visuele trip die je meesleept naar een
wereld vol fantasie. Als je alles wat logische en normaal is voor twee
uur even naast je neer kan leggen raad ik je dus zeker aan ‘The promise’
een kans te geven. Want wat mij betreft is hij dat zeker waard al is het
alleen maar voor de visuele pracht.
Copyright
kungfufilms.nl (2007) |