|
Als een monnik en een boer op de terugweg
zijn nadat ze getuige waren in een zaak tegen crimineel Tajômaru (Toshiro
Mifune), breekt er een ongelofelijk noodweer los. Ze besluiten te
schuilen in vervallen tempel. Beide zijn erg aangeslagen door hetgene
wat ze zo juist mee gemaakt hebben. Stil zitten ze naast elkaar wat voor
zich uit te staren en zo af en toe mompelt de boer dat het allemaal vreselijk is. Plots komt er een derde persoon de tempel binnen om te
schuilen. De man probeert een gesprek te beginnen met het tweetal maar
dringt niet echt door. Als hij na verloop van tijd vraagt wat er nu
eigenlijk allemaal zo erg is wordt het verhaal langzaam uit de doeken
gedaan. De boer begint dat hij drie dagen geleden in het bos was om hout
te hakken. Onderweg vond hij steeds meer spullen en het begon er steeds
meer op te lijken dat er ergens een misdrijf gaande was. Als hij niet
veel later over het dode lichaam van een man struikelt rent hij in
paniek naar de politie. Ook de monnik doet hierna zijn verhaal. Alleen
is hij niet op de plek van het misdrijf geweest. Een aantal dagen eerder
zag hij de vermoorde man samen met zijn vrouw voorbij komen. Hij vond
het een opvallend stel dus bekeek hij ze aandachtig. Dit heeft als
voordeel dat de monnik alles wat ze bij zich hadden tot in de detail kon
omschrijven. Maar hiermee is de moord nog niet opgelost. Een politie
agent wist de dader te overmeesteren en samen zitten deze twee mannen nu
ook voor de rechter. Tajômaru doet zijn verhaal en legt uit dat hij probeerde
om op ingenieuze wijze de vrouw te verkrachten zonder dat hij de man
hoefde te doden. Maar vlak nadat hij aan zijn gerief was gekomen gooide
de vrouw roet in het eten. Ze wist op zo een manier een draai aan de
situatie te geven dat Tajômaru wel met haar man moest vechten.
Hij is
niet de laatste die gehoord wordt in deze zaak, want ook de vrouw mag
haar zegje doen. Maar dit is niet hetgene waarom de twee mannen zo van
slag zijn. Doordat iedereen in deze zaak een andere versie van het
verhaal verteld zijn ze compleet in de war. Hun vertrouwen in de
eerlijkheid van mensen is compleet aangetast. Want wie vertelde er nu
de waarheid.
Wederom een bijzonder stukje werk van regisseur Akira Kurosawa. Het is
alleen wel opvallend dat hij niet voor zijn gebruikelijke studio gemaakt
werd. De producers zagen namelijk niet echt veel in de film en keurde
met deze reden het script af. De stijf koppige Kurosawa trok zich
hier weinig van aan en probeerde ergens anders om deze film wel te
mogelijk te maken. Maar toen de film af was was ook deze productie maatschappij
totaal niet enthousiast over het resultaat. Akira Kurosawa mocht de film
best uit brengen, maar dan wel zonder hun naam aan het begin van de film. Vreemd want naar
mijn idee is het uiteindelijke resultaat werkelijk briljant. Zoals
altijd heeft draagt de film een bepaalde maatschappij kritische boodschap in
zich. En de manier waarop dit naar voren gebracht wordt is uiterst
boeiend en intrigerend te noemen. Met een minimaal aantal acteurs wordt
er stukje bij beetje een verhaal verteld over een verkrachting en een
moord. Iedereen doet zijn verhaal en tot vlak voor het eind blijft het
spannend wat nu de ware versie van het verhaal is. Sterker nog; het wordt helemaal
niet duidelijk gemaakt, want op het moment dat je het denkt te weten
worden we op sublieme wijze weer aan het weifelen gebracht. De manier
waarop dit alles verteld wordt heeft iets betoverends. Het tempo is bijna
te vergelijken met de realiteit en natuurlijk worden hierbij de bekende
details uitgelicht. De lichaamstaal van de acteurs, zenuwtrekjes en
andere zaken. Het camerawerk is voortreffelijk en hierdoor wordt je
steeds verder het verhaal ingezogen. De sfeer is dus lekker mysterieus
en grimmig en ondanks dat de vertelling erg traag is vliegt de film
voorbij. Toshiro Mifune zet ook deze keer weer een redelijk extreem
karakter neer. Een crimineel die bijna volgens een dierlijk instinct te
werk lijkt te gaan. Continue laat hij zich leiden door zijn emoties, met
alle gevolgen van dien. Het karakter wat Mifune neerzet roept dus ook
geen sympathie op bij de kijker. Het is eerder een gevoel van afgunst en onbegrip wat
er gecreëerd wordt. Maar zijn spel is voortreffelijk en de manier waarop
hij beweegt werkelijk apart te noemen. Hij lijkt een soort grote aap die de helft van de
tijd voorover gebogen staat en zeker niet fris zal ruiken. De gevechten die in de film zitten lijken
meer op worstelen dan op zwaardspel. Geen verfijnde samurai acties dus
maar paniekerig heen en weer geschuif en 'gerol'. Maar van dit gebrek aan
mooie actie merk je eigenlijk niets doordat je in je hoofd namelijk zo
bezig bent het verhaal op orde te krijgen. De andere acteurs zitten net zo
goed in hun rol als Toshiro Mifune. Het enige wat wel opvalt is dat hun
psychotisch gelach een beetje uit de toon valt bij de rest van de film.
Dit wekt een klein beetje het gevoel op van 'mens doe eens rustig' en valt
dus in de categorie overacting. Maar verder is dit een intrigerend,
boeiend en prachtig weergegeven film die de kijker absoluut aan het
denken zal zetten. Copyright
kungfufilms.nl (2004) |