Verbitterd en eenzaam trek Yi Gwak (Jung Woo Sung) door het land. Ondanks dat hij nog maar weinig vertrouwen in zijn eigen geluk heeft zit zijn hart toch nog op de goede plaats. Waar hij maar kan helpt hij zwakkere mensen in nood. Hiervoor vraagt hij weinig tot niets terug. Helaas kan hij zich nergens settelen want hij heeft een prijs op zijn hoofd. Zijn verleden achtervolgt hem en soldaten maken continue jacht op hem. Maar zijn goedheid wordt niet altijd beloond. Als hij net een dorp verlost heeft van een aantal angstaanjagende monsters wordt hij vreselijk verraden. De dorpelingen hebben hem als dank verkocht aan de soldaten om zelf aan eten te komen. Teleurgesteld wil hij het dorp verlaten. Alleen wisten de dorpelingen hem een slaapmiddel te geven. Half slapend probeert hij zich in veiligheid te maken. Voordat hij zijn ogen sluit weet hij nog maar net een vreemd huis in het bos te bereiken Hier valt hij weg in een diepe slaap. Vreemd genoeg wordt hij wakker op een hele andere plek. Alle gebouwen lijken hier hetzelfde en de mensen dragen precies dezelfde kleding. Verdwaast loopt Yi Gwak rond en bekijkt wat er allemaal gebeurt. Het duurt niet lang voordat hij door heeft dat hij in de middenhemel is. Een plek waar de doden negenenveertig dagen doorbrengen tot hun reïncarnatie. Zelf lijkt hij alleen niet dood te zijn. Een ontdekking waar hij niet lang bij stil kan staan. Er ontstaat namelijk een hoop tumult als een groep zwart geklede monsters een aanval inzet. Vele van de mensen uit de middenhemel vergaan tot as. Maar het enige wat Yi Gwak bezig houdt is Ban Chu (Heo Jun ho). Zij is een van de beschermers van de middenhemel en was toen ze nog in leven was zijn geliefde. Langzaam maar zeker begint Yi Gwak te ontdekken dat zij niet de enige uit zijn leven is die hier rondloopt. Veel van de mensen die hij verloor lopen hier rond en ze hebben niet allemaal de meest vriendelijke bedoelingen.

Koreaanse films behoren momenteel tot de top van de Aziatische films. Er zijn al veel verrassende meesterwerkjes gemaakt en iedere nieuwe toevoeging wekt dus ook nieuwsgierigheid op. Regisseur Cho Dong oh Brengt voor 'The restless' een groot deel van de cast van 'Musa: the warrior' weer bij elkaar. Dit versterkt de nieuwsgierigheid natuurlijk alleen maar meer. De verwachtingen zijn dus ook hoog.

Om de deur maar meteen in te trappen, 'The restless' maakt de verwachtingen niet waar. Dit is hoofdzakelijk te wijten aan het verhaal. Zoals bij bijna iedere Koreaanse film gaat alles een tikkeltje te traag. Het begint allemaal super mysterieus en intrigerend. Maar na ongeveer een half uur begint alles zich een beetje te herhalen. We blijven hangen in het drama verlies van een geliefde van de hoofdpersonage. Hierbij worden we regelmatig geconfronteerd met mensen die elkaar verwilderd aanstaren. Als dit nog iets te weeg bracht was het geen probleem geweest maar meestal leidt het tot niets. Dit haalt de vaart enorm uit de film en hierdoor verslapt de interesse van de kijker. Om het nog iets te versterken worden een heleboel vragen niet beantwoord. Veel onderdelen van het leven van Yi Gwak blijven onbelicht. Ze worden slechts even aangestipt en daar mogen we het meedoen. Als we de film in een genre moeten plaatsen zou dit tussen romantiek, drama en actie moeten liggen. Drama en romantiek hebben duidelijk de boventoon. De actie krijgt de tweede plaats. Dit terwijl het verhaal meer vraagt om een andere verdeling. Half/half was namelijk een stuk verstandiger geweest. Natuurlijk zijn de twee delen met elkaar verbonden. Alleen de juiste toelichting van het hoe en waarom van het deel wat de actie veroorzaakt is veel te minimaal.

Laten we hetgeen hierboven geschreven is eens helemaal vergeten en de film van een andere zijde belichten. Visueel gezien is het namelijk een waar juweel. Dit is vanaf het eerste begin al duidelijk en verslapt geen moment. Er wordt een prachtige fantasie wereld gecreëerd. Deze zit vol traditionele gebouwen, indrukwekkende natuur, mooie kleding en de nodige digitale toevoegingen. Dit laatste verstoort de balans niet. Het maakt alles juist mysterieuzer en meeslepender.

Muzikaal gezien geldt hetzelfde. De soundtrack past perfect en weet zowel op te zwepen als het drama te versterken. Om dit tot stand te laten komen is er gekozen voor veel traditionele instrumenten en een klein beetje moderne toevoegingen.

Tot een onderdeel van het visuele aspect behoren natuurlijk ook de actie scènes. Het zou niet eerlijk zijn om ze als slecht te bestempelen. Ze zijn namelijk een ware lust voor het oog. De choreografie is redelijk maar helaas weinig verrassend. Iemand die op zoek is naar indrukwekkende martial arts zal dus ook teleurgesteld worden. Dit komt door de manier van filmen en monteren. Alles wordt van te dichtbij gefilmd. Shots van de complete acteurs in actie zijn er dus ook bijna niet. Alles vliegt en knalt over het scherm en is hierdoor moeilijk te volgen. Natuurlijk worden hier ook de nodige computer toevoegingen gebruikt. Mensen springen en gooien wapens over extreme afstanden. Ook zijn er mannen die vergelijkbare metalen tentakels als Doc Ock ('Spiderman 2') uit hun rug kunnen laten schieten. Ze zijn wat dunner dan het model waar ze van gestolen zijn maar er wordt een mooie scène mee gecreëerd. Het mooist effect van de film is wel dat zodra mensen dood gaan ze in as veranderen. Het is dramatisch en prachtig om te zien.

Wat acteer werk betreft is er niemand die erg indrukwekkend weet te zijn. De personages blijven vrij plat en dit ondanks dat ze wel een intrigerend voorkomen hebben. Jung Woo Sung krijgt ook niet echt de kans om te doen waar hij toe in staat is. Hiervoor blijft zijn personage veel te veel in zijn verdriet hangen. Voor Heo Jun ho wordt het ook niet makkelijk gemaakt. Iemand die namelijk zijn eigen verleden niet kent heeft ook niet echt een duidelijke persoonlijkheid.

Copyright kungfufilms.nl (2007)

Koreaanse releases lijden qua extra's bijna altijd onder het zelfde euvel. Ze hebben geen ondertiteling en hierdoor zijn ze eigenlijk niet zo heel veel waard. Natuurlijk is er genoeg te zien aan behind the scene's materiaal en dit maakt het best interessant. De achtergrond info gaat alleen verloren en voor de interviews geld het zelfde.