Om een reis naar Europa te kunnen bekostigen probeert de jonge Jae-young (Seo Min-jeung) wat bij te verdienen in de prostitutie. Ze vraagt hierbij voor allerlei kleine zaakjes hulp bij haar vriendin Yeo-Jin (Kwak Yi-min). Beide meisjes zijn nog erg jong en naïef en snappen niet goed waar ze mee bezig zijn. Maar het verdiend lekker dus wat maakt het eigenlijk allemaal ook uit. Via het internet regelen ze hun klanten en ze spreken met de mannen af in een motel of ergens anders. Gaanderweg begint Jae-young steeds meer interesse in haar klanten te krijgen. Ze begint te vragen naar hun achtergrond en krijgt plezier in wat ze doet. Het is de aandacht die ze krijgt waar ze het meeste van groeit. Yeo-jin vindt dit maar helemaal niets en probeert haar over te halen om te stoppen. Na een kort gesprek besluiten ze nog door te gaan tot er genoeg geld is voor de reis. Een politie inval gooit echter roet in het eten. In paniek springt Jae-young uit het raam en komt vreselijk ten val. Gelukkig weet Yeo-jin haar nog naar het ziekenhuis te brengen, maar toch is het allemaal te laat. Het meisje sterft en laat haar vriendin heel verdrietig achter. Om deze tragische geschiedenis achter zich te laten besluit ze het geld en hun adressen boek te verbranden. Maar dan opeens krijgt ze het idee dat Jae-young pas rust zal vinden als ze het geld aan haar klanten terug gegeven heeft. Een voor een begint ze met het afwerken van de mannen uit het adressenboek. Tijdens een motel bezoek wordt ze echter gezien door haar vader (Lee Uhl). Deze slaat helemaal dicht en volgt de man die net bij zijn dochter was om hem te confronteren. Na een klein opstootje keert hij huiswaarts. Maar in plaats van zijn dochter te confronteren met wat hij gezien heeft zegt hij niets. Keer op keer volgt hij haar om te zien wat voor mannen ze bezoekt. Vervolgens gaat hij een gesprek met ze aan of jaagt hij ze de stuipen op het lijf. Als hij zelfs zo ver gaat dat hij een man vermoordt besluit hij zijn dochter mee de bergen in te nemen. Zijn bedoelingen zijn vaag en het enige wat hij haar verteld is dat het graf van haar moeder gaan bezoeken. Het wordt een sombere rit waarin ze samen zwijgend naast elkaar zitten tot de bestemming bereikt is.

Of je nu wil of niet bij het zien van 'Samaritan girl' kan het niet anders dat je emotioneel betrokken raakt bij de personages. De gehele film vordert heel kalmpjes en is verdeeld in drie hoofdstukken. Het eerste deel is de introductie van de meiden. Ze zijn jong, erg naïef en hebben geen idee waar ze mee bezig zijn. Het lijkt allemaal een spel voor ze te zijn zonder dat ze door hebben hoeveel risico ze lopen. Dit is te minste het geval bij het meisje wat daadwerkelijk de klanten bezoekt. De ander staat op de uitkijk en regelt de afspraakjes. Een beetje raar idee dat iemand de pooier zou kunnen zijn van haar beste vriendin op die leeftijd. Op dat soort momenten komen ze heel volwassen over. Om het contrast te laten zien toont regisseur Kim Ki-duk vervolgens dat ze samen ook heel zorgeloos kunnen spelen zoals tieners dat horen te doen. Een behoorlijk confronterend verschil maar dit is ook precies wat hij wilde over brengen met deze film. Hij probeert de wereld te laten zien hoe mensen met elkaar omgaan en ze zo bewuster te maken van hun acties. Het tweede deel concentreert zich op de goed bedoelde reactie van de vriendin van het overleden meisje en de reactie van haar vader. Een normaal mens zou een goed gesprek aan gaan maar door de schaamte weet hij niet hoe hij dit moet doen. Deze rol wordt bijzonder sterk neergezet door Lee Uhl. Hij spreekt bijna niet maar zijn gezichtsuitdrukking spreekt boekdelen. Wat erg opvalt is de manier hoe het geweld neergezet wordt. Keihard en realistisch zonder het ook echt te tonen. Hetzelfde geldt ook voor de vrijpartijen in de film. Zonder hier ook maar iets van te laten zien maakt Kim Ki-duk duidelijk hoezeer hij dit afkeurt. Hij doet dit door middel van de opmerkingen die de mannen maken of door het tonen van hun thuis situatie. De een gaat nog hartelozer met de meisjes om dan de ander. Het mag duidelijk zijn dat ze gewoon als gebruiksvoorwerp gezien worden. Wat vordering betreft ligt het tempo niet echt hoog. De kleuren en composities zijn tot in de perfectie gekozen en dit maakt het erg plezierig om naar te kijken. Mooie beelden van allerlei prachtige plaatsen in Seoel en de bergen van Korea. De hoeveelheid dialogen liggen ook erg laag. Het gaat hier meer om het non-verbale spreken dat dat er heftige discussies gevoerd worden. Er is ook heel duidelijk gekozen voor een bepaalde verhaal lijn. Bijzaken worden niet toegelicht en deze mag je er gewoon zelf bij bedenken. Na de val van het meisje wordt er niet gesproken over wat ze precies heeft. Wel wordt er even over haar ouders gesproken maar we krijgen niet te zien. Eigenlijk is dit een beetje een gat in het script. Maar aan de andere kant kan ik ook wel weer begrijpen waarom er besloten is deze weg niet in te slaan. Er zou te ver van de bedoelde verhaal lijn afgeweken worden er zou allerlei andere problemen om de hoek komen kijken. Hierdoor zou de aandacht te veel afgeleidt worden van het drama wat de vader doormaakt. Het derde hoofdstuk is de reis die vader en dochter maken. Hier wordt helemaal weinig in gesproken en dit zorgt voor een enorm voelbare spanning. Continue ben je als kijker bezig met bedenken wat het echte doel van de reis is. Wat gaat er om in het hoofd van de vader of dochter. Kortom een prachtig en confronterende film die je erg laat nadenken over wat je net gezien hebt. Het is alleen de vraag of je de juiste antwoorden zal vinden.

Copyright kungfufilms.nl (2005)