Als negen jonge samurai constateren dat er iets niet helemaal goed gaat in hun clan besluiten ze actie te ondernemen. Een van hun leiders is namelijk wat van plan, maar ze weten niet wat of wie het precies is. Tijdens een geheime bijeenkomst in een afgelegen tempel bespreken ze hoe de afspraak van een van hen met Kikui verlopen is. De man was erg blij dat ze met dit probleem naar hem toe gekomen waren en zal alles doen om het op te lossen. Precies op het moment dat ze klaar zijn met het verhaal horen ze lachen uit een van de duistere hoeken van de tempel. Het gevoel dat ze betrapt zijn besluipt ze en ze nemen de gevecht houding aan. Langzaam doemt uit de duisternis een ronin op (samurai zonder meester). Op bijzonder rustige wijze neemt hij het hele verhaal wat hij net gehoord heeft met ze door. Dit alles terwijl alle negen mannen om hem heen staan klaar voor de aanval. Dit schijnt geen enkele indruk op Sanjuro (Toshiro Mifune) want kalm geeft hij zijn menig over het geheel en zegt dat ze het helemaal bij het verkeerde eind hebben. Niet veel later blijkt zijn gelijk als de mannen van Kikui zich melden aan de poort van de tempel. De overmacht is zo groot dat vechten zinloos lijkt maar de mannen willen het er toch op wagen. Sanjuro houdt ze hier in tegen en draagt ze op zich te verstoppen. Langzaam loopt Sanjuro naar buiten en raakt in gevecht met de grote overmacht. Hanbei, de leider van de groep, heeft al snel door dat dit niet een van de mannen is die ze zoeken. Hij laat de strijd stoppen omdat het overmeesteren van deze ronin veelte veel tijd in beslag zal nemen. Tijdens zijn vertrek nodigt hij Sanjuro nog wel even uit om voor hem te komen werken als hij daar behoefte aan heeft. Door het hele voorval is de interesse naar deze zaak behoorlijk opgewekt bij Sanjuro. Hij houdt er erg van onmogelijke situaties te overwinnen en schaart zich het liefste achter de verliezende partij. Hij voegt zich bij het gezelschap en hoort alles wat ze te bespreken hebben ontspannen aan. Pas als ze een beslissing nemen grijpt hij doordacht in en probeert ze in de juiste baan te leiden. Maar de strijd lust van de negen jonge mannen brengen hem meerdere malen in de problemen en bemoeilijken de missie.

Na het grote succes van ‘Yojimbo’ werd de druk op Akira Kurosawa voor het maken van een vervolg erg groot. Uit eindelijk zwichtte hij en maakte een tweede avontuur met de vreemde samurai. De stijl van de film werd wel wat aangepast, het verloop werd een stuk vlotter en de humor trad wat meer naar de voorgrond. De grappen zijn nog steeds even subtiel, maar het aantal is behoorlijk toe genomen. De kijker zal dus ook regelmatig zitten gniffelen voor de tv om de bijzondere situaties. Deze komen hoofdzakelijk voort uit een aantal traditionele Japanse gebruiken die voor een leek niet altijd even duidelijk zijn. Toch spreken de gezichten boekdelen en worden ze later toegelicht. Want de houding van Sanjuro is bijzonder ongemanierd wanneer het om vrouwen gaat. Zijn uitspraken zijn vaak lomp terwijl hij het niet zo bedoeld, hij weet gewoon niet beter. Opvallend is vooral de reactie van de vrouwen op de hele situatie. Na gered te zijn uit een ontvoering blijven ze overdreven kalm en sporen ze de mannen aan vooral geen geweld te gebruiken. Als ze tijdens hun vlucht bij een muur aankomen wordt er heel gewoon verteld dat ze daar niet overheen kunnen. Ze blijven ontspannen staan tot dat Sanjuro uiteindelijk maar voor hen neerknielt als opstapje. Zelf voor deze oplossing sputteren ze tegen maar aanvaarden het uiteindelijk. De dame blijft haar excuses aanbieden wat voor een westerling behoorlijk extreem is. Niet veel later haalt ze de gijzelaar uit de boeien wanneer hij beloofd niet te vluchten. Deze man, die opgesloten zit in een kast zonder slot, mengt zich vervolgens ook meerdere malen in alle gespreken. Om zich vervolgens weer terug te trekken in zijn ‘gevangenis’, bijzonder droog allemaal. Wat actie betreft zit er veel meer beweging in de film. Meerdere malen moet Toshiro Mifune zijn zwaard trekken om het op te nemen tegen grote groepen mensen. De manier waarop hij hier door heen hakt is werkelijk subliem. Dit blijft ook allemaal netjes binnen de perken van wat realistisch is. Vooral het laatste gevecht doet de adem in de keel stokken. De confrontatie tussen twee doorgewinterde samurai is ondanks zijn extreem korte duur werkelijk geweldig. De uitstraling van de hoofdrol speler verrijkt wederom een toch al geweldige film. Zijn charisma is enorm aanwezig en hij blijft gewoon dat mysterieuze houden. Een man uit een stuk met ondoorgrondbare motieven en vreemde gewoontes. Alles is op heerlijk wijze uitgewerkt en er is zelf een vleugje filosofie in terug te vinden. Er passeren diverse diepzinnige uitspraken de revue die absoluut stof tot aandenken geven. Het zelfde geldt voor de boodschap die de film enigszins uit draagt. Geweld is zinloos en dit is iets wat het hoofdkarakter na veertig jaar zich ook realiseert. Of de film nu beter is dan ‘Yojimbo’ mag je zelf bepalen. Beide zitten namelijk op een heel ander niveau, maar behoren wel tot de top van de Japanse cinema. Ze laten namelijk alle twee een indruk achter die je niet snel vergeet.

Copyright kungfufilms.nl (2004)