|
In de drukke straten
van Hongkong kan je als zakkenroller goed geld verdienen. Kei (Simon
Yam) heeft het beroven dus ook tot een kunst verheven. Hij heeft maar
liefs drie leerlingen in zijn team en samen weten ze iedereen te
misleiden. De sleutel zit hem in hun netheid van kleding en de ervaring
van Kei. Ze weten precies wie ze moeten hebben en hun technieken zijn
feilloos. Werken doen ze dus ook alleen in de ochtend en de rest van de
dag kunnen ze doen waar ze zin in hebben. Kei besteedt deze middagen
samen met zijn fiets en camera. Hij maakt foto's van Hongkong en de
mensen die er wonen. Het leven kan haast niet beter. Plots wordt dit
leventje verstoord als hij Chun Lei (Kelly Lin) voor zijn camera krijgt.
Hij raakt bevangen door haar schoonheid en het kost hem moeite om haar
uit zijn gedachten te krijgen. Vreemd genoeg is hij niet de enige die
haar ontmoet heeft. Alle drie zijn partners hebben haar ook ontmoet en
zijn bevangen door de mystiek van deze dame. Ze is niet te doorgronden
en lijkt in alle vier geïnteresseerd te zijn. De reden hiervoor is
onduidelijk. Ze lijkt ze stuk voor stuk te bespelen om iets voor elkaar
te krijgen. Bij de heren ontstaan er steeds meer vragen. Wat wil ze,
waarom zoekt ze hun steeds op en waarom is er telkens een zwarte auto in
de buurt als Chun Lei verschijnt. Het lijkt er op dat de eenheid die de
groep ooit had verstoord is en dat allemaal door een vrouw. Al snel
blijkt alleen dat het spel wat er gespeeld wordt een stuk gevaarlijker
is dan ze verwachten. Alle vier worden ze in de val gelokt met
ziekenhuis bezoek als gevolg. Langzaam maar zeker wordt duidelijk hoe de
vork in de steel zit. Alleen vanaf dat moment is het te laat om alles
zomaar de rug toe te keren.
Johnny To behoort tot
de beste regisseurs uit Hongkong van dit moment. Al jaren presteert hij
het om netjes twee films per jaar uit te brengen. Allemaal zijn ze van
hetzelfde hoge niveau. De stijl is redelijk stabiel maar toch weet hij
zich telkens weer te vernieuwen. Met 'Sparrow' koos hij voor een iets
ander pad dan gebruikelijk. Hij liet zich inspireren door de films uit
de jaren zestig en speelde zelfs met de gedachte een musical te maken.
Het laatste ging om financiële redenen niet door maar toch is het
musical gevoel wel aanwezig. Iets wat de meeste Johnny To liefhebbers
niet meteen zal aanspreken maar toch een kans moeten geven.
Vanaf het begin is
er heel nadrukkelijk een jaren zestig sfeer aanwezig. De kleding, de
manier van filmen, de kleuren en vooral de muziek doet erg aan deze
periode denken. Wat vooral ook erg opvalt is de gemoedelijkheid van
alles. De film brengt rust en ontspanning. Iets wat vooral bijzonder is
als je bedenkt dat het zich afspeelt in een metropool als Hongkong.
Zeven miljoen mensen in een stad is namelijk niet echt ontspannend te
noemen. Toch weet Johnny To het voor elkaar te krijgen om hier rust in
te brengen. Dit doet hij vooral door te laten zien hoe het
hoofdpersonage er doorheen laveert. Eerst op slinkse wijze een beetje
mensen beroven en daarna op je fiets door de stad om foto's te maken.
Net voordat dit zijn kracht begint te verliezen komt er een behoorlijke
stoot mysterie het verhaal in. Hiermee worden de gemoederen een aardig
tijdje bezig gehouden. Langzaam maar zeker wordt alles duidelijk en kan
de film zijn volgende fase in gaan. De conclusie is absoluut bijzonder
te noemen. Want ondanks dat Johnny To hier van zijn stijl afgeweken is
bleef hij absoluut het gangster genre trouw. Hier misschien niet op de
gebruikelijk manier met pistolen maar meer in het kruimeldief segment.
Iets onschuldiger maar toch met dezelfde codes en risico's. De climax
die aan het einde zit is dus ook geheel passend bij de film maar wel
apart.
Geen keiharde actie
met pistolen of auto achtervolgingen dus in 'The sparrow'. Het gaat hier
om de kunst van het zakkenrollen. Johnny To brengt dit in beeld van de
voorbereiding af aan. Super getrainde en geslepen criminelen die binnen
enkele minuten meerdere mensen van hun waardevolle spullen ontdoen. De
manier waarop dit in beeld gebracht wordt is trouw aan de geschiedenis
van de Hongkong film. Het hele verhaal zou zelf prima in een kung fu
film passen. Vier helden met allen andere karaktertrekken helpen een
onschuldige vrouw tegen een geharde crimineel. In plaats van de kung fu
gevechten wordt hier alleen gevochten met zakkenrollen. Misschien niet
zo spectaculair maar intens is het wel. Voor de eind confrontatie worden
regen, duister, drukte en zwarte paraplus gebruikt om een heel apart
geheel te creëren. Iets wat je echt zelf moet zien om te kunnen
begrijpen.
Passend bij de jaren
zestig ging Johnny To opzoek naar de oude gebouwen van Hongkong. Iets
waar ze nooit erg veel waarde aan gehecht hebben en hierdoor zijn er dus
ook niet zo veel meer. Alle mooie plekjes werden bij elkaar gezocht en
hierdoor komt Hongkong op een hele bijzondere manier in beeld. Het is
haast sentimenteel te noemen hoe de regisseur hier zijn stad in beeld
brengt. Liefhebbers van de stad zullen hier dus ook absoluut genieten.
Zonder Simon Yam en
Lam Suet zou een Johnny To film niet compleet zijn. Beiden zijn ze vaste
ingrediënten en zien we ze altijd weer in vergelijkbare positie. Zoals
altijd ook weer op hetzelfde hoge niveau. Ze worden hier op prima wijze
ondersteund door Kelly Lin die, met drie films achter elkaar ook al
aardig tot de vast stal van Johnny To begint te horen. Haar spel is
integer en overtuigend als Chinese emigrante. Lam Ka-Tung, Law
Wing-Cheong en Cheung Moon Yuen zetten hier een wat lichtere en komische
noot tegenover.
Een komedie is 'The
sparrow' niet te noemen. Toch speelt humor een hele belangrijke rol. De
grappen gaan direct op de persoon en zijn een beetje zwartgallig en
spottend. Hoofdzakelijk gaat het ook om de situaties die grappig zijn.
De scene waarin bijvoorbeeld een agent van zijn handboeien gerold moet
worden is werkelijk briljant en komisch. Ook het moment dat iedereen
samenkomt voor het ontbijt om te ontdekken dat ze allemaal in elkaar
geslagen zijn zorgt voor optrekkende mondhoeken. Iedereen is ergens
anders gewond en is hierdoor beschaamd. Toch maakt de aanblik van de
ander ruimte voor enige hilariteit. Het zijn dus subtiele situaties die
hier voor de humor zorgen.
'The sparrow' zal in
eerste instantie niet iedereen aanspreken. De film heeft in meerdere
opzichten een sentimenteel karakter en weinig actie. Toch is het er een
die blijft hangen. Hongkong wordt op schitterende wijze in beeld
gebracht en het verhaal zou zo uit een kung fu film gehaald kunnen zijn.
Bijna alle gebruikelijk Johnny To elementen zijn aanwezig maar toch is
het allemaal anders. 'The sparrow' is namelijk een ode aan de jaren
zestig en dit zie je op meerdere plaatsen terug. De finale doet namelijk
erg denken aan Gene Kelly in 'Singin in the rain'. Iets wat bewust is
aangezien het eigenlijk de bedoeling was een musical van deze film te
maken. We mogen best dankbaar zijn dat dit uiteindelijk niet doorgegaan
is want 'The sparrow' is prima gelukt zoals hij nu is!
Copyright
kungfufilms.nl (2008) |
