Vermoeid en versuft keert de jonge detective moordzaken Murakami (Toshiro Mifune) terug uit zijn nachtdienst. Het is hoogzomer en bloedheet, dit maakt de tram rit die hij moet ondergaan om thuis te komen niet tot een prettige ervaring. De tram is overvol en de mensen staan schouder aan schouder. Als de tram stopt om mensen uit te laten stappen ontdekt Murakami opeens dat hij zijn pistool mist. Geschrokken springt hij de tram uit en ziet nog net een verdacht persoon weg rennen. Snel zet hij de achtervolging in, maar door zijn vermoeidheid maakt hij geen schijn van kans. Beschaamt keert hij terug naar het politie bureau om het verlies van zijn wapen te melden. Echt een reactie krijgt hij niet van zijn chef en dus besluit hij maar zelf op onderzoek uit te gaan. De beste plek om te beginnen is het archief van de afdeling zakkenrollers. Hier weet hij al snel een verdachte te achterhalen en op te sporen. Helaas was die niet de dader en na lang aandringen weet hij toch wat informatie los te krijgen. Vervolgens kleedt hij zich als louche verguur aan gaat de uitgaansbuurt in. Dagen gaan voorbij zonder enig resultaat, maar als hij de wanhoop nabij is komt er een doorbraak. Hij wordt aangesproken door een wapenhandelaar en maakt een afspraak. Door zijn onervarenheid is hij alleen iets te gretig en arresteert meteen de vrouw die met hem de deal wil maken. Helaas is het niet zijn wapen wat ze hem probeerde te verkopen. Teleurgesteld gaat hij s’ avonds naar huis om de volgende ochtend bijzonder slecht nieuws te horen. Zijn wapen werd gebruikt bij een overval en verwondde een vrouw. Murakami ziet dit allemaal als zijn schuld want als hij beter opgelet had was dit niet gebeurd. Door zijn chef wordt hij op de zaak van de overval gezet als assistent van de ervaren Sato (Takashi Simura). Het enige wat hij wil is de man vinden die in het bezit is van zijn wapen en er voor zorgen dat zijn misdaden stoppen. Alleen vindt maar eens iemand zonder signalement in een drukke stad als Tokyo.

Een bijzonder emotievolle film van regisseur Akira Kurosawa. Bij emotie in een film denk je meestal eerst aan verdriet en persoonlijk leed. Hetgene wat in ‘Stray dog’ hoofdzakelijk uitgebuit wordt is frustratie. Frustratie omdat iemand iets wil bereiken waarmee hij mensenlevens kan reden maar geen idee heeft waar hij moet beginnen. Frustratie omdat hij dit alles zichzelf aanrekent en bijna niemand die hem zou kunnen helpen meewerkt. En dat is nog niet enige, steeds meer ontdekt de jonge detective de gelijkenis tussen zichzelf en de dader. Het idee dat je, bij een kleine misstap, opeens als crimineel bestempeld wordt beangstigt hem. Steeds meer raakt hij verstrengeld in zijn eigen emotie, maar met de hulp van een oude rot in het vak weet hij te overleven. Zoals altijd bij een film van Akira Kuroswa begint alles met een gebeurtenis die eigenlijk niet veel voorstelt. Dit zet een ketting reactie inwerking die grote gevolgen gaat hebben. Deze gevolgen worden stuk voor stuk belicht en er wordt getoond hoe dit de slachtoffers beïnvloed. Althans, het wordt niet altijd duidelijk getoond maar er wordt wel uitgebreide achtergrond informatie gegeven. De sfeer van de film is drukkend en van tijd tot tijd duister. Wat in ieder geval erg duidelijk overkomt is dat het erg heet is. Continue zien we mensen zweten, met waaiers wapperen of op een andere manier verkoeling zoeken. Iedereen leeft op straat en het is overal een drukte van belang. We krijgen dus ook een mooi beeld van hoe het in de jaren veertig van de vorige eeuw in Japan geweest moet zijn. Langzaam maar zeker wint het modernisme het van de oude traditie en gebruiken. De mooiste voorbeelden hiervan zijn dat tijdens het verhoren van een zakkenroller Murakami zich zelfs nog bijzonder onderdanig gedraagt. Iets wat voor ons westerlingen gewoon niet voor te stellen is. Zoals altijd zet Takashi Simura een fantastische rol neer. Een wat oudere detective die zichzelf eigenlijk niet zonodig hoeft te bewijzen. Hij doet het allemaal wat rustig aan en dit werkt behoorlijk op de zenuwen van Toshiro Mifune. Vooral hun eerste ontmoeting is er één voor de film geschiedenis. Rustig zit Takashi Simura met de verdachten een ijsje te eten terwijl Toshiro Mifune binnen komt lopen. Vervolgens gaan ze rustig een sigaretje roken en dit alles terwijl de jonge detective op de achtergrond van het ene bil op de andere zit te wippen. Natuurlijk is de gehele film in het trage tempo wat we wel gewend zijn van Akira Kurosawa. Bijna iedere camera shot is een prachtige compositie waarin hij continue met de diepte van het beeld speelt. Er gebeuren dingen op de voorgrond en achtergrond die allemaal net zo belangrijk zijn voor het gevoel wat bij het moment past. ‘Stray dog’ is film die de mensheid probeert duidelijk te maken hoe de wereld in elkaar zit. Dat het maar een hele dunne lijn is tussen goed en kwaad en dat een zwakker iemand zo kan overstappen naar een leven vol criminaliteit. Dit alles kan gebeuren zonder dat de persoon in kwestie zichzelf bewust is van zijn wandaden. Voornamelijk omdat de mens steeds materialistischer wordt. Een issue wat in al 1950 speelde en anno 2005 nog steeds aan de orde is. Een indrukwekkende film van meester regisseur Akiri Kurosawa.

Copyright kungfufilms.nl (2005)