Na geruime tijd van behandeling worden de zusjes Su Mi en Su Yeon uit het ziekenhuis ontslagen. Hun gedragstoornis lijkt redelijk onder controle te zijn en het wordt tijd om het thuis maar weer eens te proberen. Hun vader haalt ze op en brengt ze naar hun afgelegen huis. Voorzichtig komen de meisjes de auto uit en verkennen het terrein. Het geen er lang geleden gebeurt is kan niet zomaar vergeten worden. Eerst besluiten ze maar eens rustig bij het meer te gaan zitten om even bij te komen. Pas later gaan ze voetje voor voetje het huis in. In de gang ontmoeten ze hun stiefmoeder, Eun Joo (Jung Ah Yum). Echt vrienden zijn ze niet met haar. Toch doet de vrouw erg haar best om het de meisjes naar het zin te maken. Maar hier wordt totaal niet op gereageerd. Tijdens het avondeten word de sfeer er ook al niet beter op. Er wordt geen woord gesproken en uiteindelijk loopt de vader verbitterd weg. Langzaam valt de avond. Dit wordt een moeilijke periode voor de meisjes. Er gebeuren namelijk steeds onverklaarbare dingen. Het heeft allemaal iets lugubers en Su Yeon lijkt hier het meeste onder te lijden. Midden in de nacht hoor ze ook nog eens vreemde geluiden. Ze lijken op haar kamer af te komen. Na het een tijdje aangehoord te vlucht ze naar Su Mi waar ze de rest van de nacht door brengt. Su Mi is duidelijk de sterkere van de twee. Ze probeert haar zusje dus ook goed te beschermen. Maar ook zij wordt geplaagd door dromen die niet van werkelijkheid te onderscheiden lijken. Eun Joo zit de meisjes flink op de huid en het lijkt er erg op dat ze iets te verbergen heeft. Als Su Mi met haar vader probeert te praten geeft hij geen gehoor. De situatie word steeds grimmiger en onverklaarbaarder. Is het nu zo dat Su Mi en Su Yeon toch niet helemaal genezen zijn. Of is hun vader echt zo naïef dat hij niet ziet waar zijn nieuwe vrouw mee bezig is. Stukje bij beetje zal de gruwelijke werkelijkheid aan het licht komen.

Horror met als grootste kracht de mysterie van het verhaal. 'A tale of two sisters' speelt continu met de grens van wat nu werkelijkheid is en wat niet. Daar bij komt ook nog eens dat het niet een duidelijk uitgestippeld pad volgt. Het resultaat hiervan is een bijzonder duistere sfeer die je met grote ogen naar het scherm laat staren. Het huis waar het gehele verhaal zich bijna afspeelt straalt een hele nare sfeer uit. Op zich is de inrichting prachtig. Een combinatie van oosters met westerse inslag van begin 1900. Dit zou eigenlijk gezellig en knus moeten zijn maar toch blijft koud en kil. Regisseur Kim Jee Woon neemt voor het vertellen van zijn verhaal rustig de tijd. Echt veel lijkt er dus ook niet te gebeuren, maar ondertussen. Hiermee wekt hij juist enorm veel spanning op. En dat is nu juist de kunst van het maken van een goede horror film. De opbouw van de scènes en net niet laten zien wat er nu echt gebeurt. Dit zit allemaal perfect op zijn plek. Voeg hier ook nog eens aan toe dat de muziek telkens weer de juiste noot weet te raken. Hiermee krijgt hij het dus ook echt voor elkaar dat de kijker met kippenvel zit te kijken. Dit alles lukt hem zonder al te veel gebruik van bloederige verschijningen en spoken. Opvallend is dat de film eigenlijk zijn kracht nergens verliest. Het slaat wel iets om maar het mysterie blijft intact. Want wat begint als een horror loopt uit in een bizarre familie drama. Vaak wordt er gekozen om alles toch flink over de top te laten gaan bij de ontknoping. Gelukkig is dit hier niet het geval. Er wordt dus ook een waardig einde aan het verhaal gegeven. We blijven dus ook achter met voldoende vragen. Je bent alleen wel verplicht om de antwoorden er zelf bij te puzzelen. Maar dit geeft een film juist extra waarden en de mogelijkheid om verder te groeien in je eigen fantasie. De acteurs spelen stuk voor stuk hun rol erg sterk. De twee jonge meiden doen dit op een manier die absoluut vaker vertoond is in Koreaanse horror films. Maar het is Jung Ah Yum die werkelijk schittert. Ze speelt de rol van de stiefmoeder. Haar uitstraling is niet te doorgronden. Het feit dat haar ene oog continue achter een haarlok verscholen gaat helpt hier ook niet echt bij. Maar het maffe is dat ze eigenlijk een heel vriendelijk gezicht heeft. Een boze stiefmoeder is natuurlijk zo neergezet. Alleen dit is wel een veel duistere manier dan normaal. Het camerawerk is experimenteel en er wordt veel rekening gehouden met de details. Een prachtig voorbeeld is hoe het patroon wat in de intro gebruikt wordt terug komt in het behang van het huis. Dit zijn van die dingen die een film wat extra's geven. Verder wordt er erg veel één op één met de camera gespeeld. Een stijl waarmee Kim Jee Woon eerder experimenteerde in zijn deel van 'Three' genaamd 'memories'. Nu was dat niet echt een sterk staaltje filmwerk. Gelukkig doet 'A tale of two sisters' die misstap compleet vervagen. Dit is namelijk een film die een diepe indruk na zal laten en dus ook een must is voor de Aziatische horror fan.

Copyright kungfufilms.nl (2006)