|
Aan de rand van een bos, met
een berg in de rug ligt het spinnenweb kasteel. Rondom is een strook van
meer dan honderd meter geheel boom vrij gehouden. De gehele ligging en
bouw van het kasteel is zo ontworpen dat het onmogelijk is in te nemen.
Jaren lang regeert de Shogun zijn land dus ook in vrede. Tot er op een
dag iemand van binnenuit probeert zijn positie over te nemen. Aangezien
dit iemand is die het kasteel goed kent schat hij zijn kansen goed in.
Langzaam maar zeker vecht hij zich een weg door de linies van het land.
Om de zoveel tijd meldt een boodschapper zich bij de Shogun. Stuk voor
stuk brengen de berichten geen goed nieuws. Tot plots het tij lijkt te
keren. Twee generaals, Taketori Washizu (Toshiro Mifune) en Yoshiaki
Miki (Minoru Chiaki) weten de aanval een halt toe te roepen. Direct na
de strijd gaan ze samen op weg naar het spinnenweb kasteel. Aangezien
beide heren het kasteel niet regelmatig bezoeken verdwalen ze in het
omringende bos. Tijdens hun zoektocht naar de uitgang gebeurt er iets
vreemds en angst aanjagend. In een vreemd afgelegen hutje zit een oude
man te zingen achter een spinnewiel. De teksten van het lied zijn
duister en zijn stem is erg somber. Na de man geruime tijd gade geslagen
te hebben spreken ze hem aan. Zonder er om te vragen voorspeld de oude
man beide heren de toekomst. Taketori Washizu wacht een grote promotie
en zal later zelfs heerser worden over het spinnenweb kasteel. Ook
Yoshiaki Miki wacht een grote promotie en later zal het zijn zoon zijn
die de leiding over het spinnenweb kasteel over zal nemen. Na deze
voorspelling is de oude man opeens verdwenen. Samen zet het tweetal de
reis voort en als ze bij het kasteel aankomen blijkt de voorspelling uit
te komen. Verbaasd over hetgene wat er gebeurd is zetten ze hun leven
voort. Alles lijkt vredig tot de vrouw van Taketori Washizu overal een
complot in begint te zien. Haar waanideeën zorgen er voor dat ze haar
man zelfs zover krijgt dat hij zijn eigen shogun vermoord. Een daad die
volgens de Japanse gebruiken onaanvaardbaar is.
Allereerst moet er even gezegd worden dat ‘Throne of blood’ gebaseerd is
op het ‘Macbeth’ van Shakespeare. De gene die bekend zijn met het verhaal
zullen dit er in terug herkenen. Zoals bekend maakte regisseur Akira Kurosawa graag films
met een kritische noot richting de mensheid. Ook hier is dat weer het
geval. Alles draait om hebzucht, ondoordacht handelen en onomkeerbare
zaken. De sfeer is duister en ligt soms zelfs een beetje tegen horror
aan. Niet dat de beelden angst aanjagend zijn, maar ze stralen iets
onheilspellends uit. Er wordt een gevoel gecreëerd dat duidelijk aan
geeft dat er van alles fout kan gaan. Het ontbreken van de kleur draagt
hier natuurlijk ook aan bij. Maar hierdoor is er meer mogelijkheid om
met extreme schmink te werken. Toshiro Mifune ziet er dus tegen het einde
ook op zijn slechts uit. Dit alles doet een beetje denken aan de
traditionele Kabuki. Ook de manier van spelen is hier erg van afgeleidt.
Er is veel stil spel waarbij het meer om de houding en
gezichtsuitdrukking gaat. Ondanks dat het verhaal zoals altijd niet echt
vlot vordert hebben de karakters niet de gebruikelijke diepgang. Ze
blijven dus ook allemaal wat oppervlakkig. Niet iets wat je kan
verwachten van Akira Kurosawa. Normaal creëert hij altijd een hele sterke
band tussen de kijker en de personages. Het is duidelijk ook niet de
bedoeling geweest om medeleven te creëren voor de hoofdpersonage.
Natuurlijk is de situatie waar hij in beland erg tragisch en lijkt het
er op dat zijn toekomst onontkoombaar is. Maar toch is hij het zelf die
verantwoordelijk is voor zijn daden. Een duidelijk verklaring voor de
voorspellingen van de geest aan het begin van de film wordt er helaas
niet gegeven. Maar dit is wel een van de meest spooky momenten van de
film. De manier waarop de intens witte man achter zijn spinnewiel zit te
zingen roept koude rillingen op. De tekst van zijn nummer is een
voorbode voor wat nog gaat komen én alles behalve vrolijk. ‘Throne of blood’ is een bijzonder grote productie. Er zijn veel figuranten op de
been en er wordt in prachtige oude Japanse gebouwen gefilmd. Ook hier is
alles statig en somber. Natuurlijk levert dit weer prachtige beelden op
want als Akira Kurosawa ergens een meester in is dan is het wel maken
van stillevens. Als je geïnteresseerd bent in de moderne Japanse horror
films is dit zeker een aanrader. In ‘Throne of blood’ vind je namelijk
de basis van diverse elementen terug uit de film die vandaag de dag
gemaakt worden. Een bijzonder aangrijpend verhaal wat prachtig
weergegeven is. Copyright
kungfufilms.nl (2005) |