Een moeilijk te bereiken eiland ergens langs de kust van China. Dit eiland is niet zomaar een eiland want het wordt al jaren bewoond door een grote groep kannibalen. Deze menseneters wonen in een gewoon dorp en sturen er elke dag een groep gemaskerde jagers op uit. Het is dus ook zo dat geen een bezoeker ooit terug keerde om te vertellen wat er op het eiland aan de hand is. Agent 999 (Norman Chu) volgt al tijden het spoor van de beruchte dief Rolex (Melvin Wong). Het spoor leidt hem naar het kannibalen eiland. Daar aangekomen, vonden ze het een beetje vreemd dat hun schipper niet eens de moeite nam om hun rustig uit te laten stappen. Samen met de andere reiziger (Hom Gwok Choi) stapt hij aan wal en besteed er verder geen aandacht aan. Als hij niet veel later aan een val van een gemaskerde man weet te ontsnappen vindt hij dit nog niet vreemd. Het idee dat Rolex hem al wel verwachtte had hij toch al wel en dit was vast een van zijn mannen. Eenmaal in het dorp zoekt agent 999 contact met de locale politiechef (Eddie Ko). De politiechef laat niets merken en doet net alsof zijn bezoeker van harte welkom is. Hij zegt hem dat hij denkt te weten waar Rolex zich ophoudt en stuurt hem direct naar het slachthuis. Hier wachten de bloeddorstige gemaskerde jagers de niet vermoedende agent op. Ternauwernood weet hij te ontsnappen maar loopt een flinke wond op. Maar zijn geluk is nog niet op. Half dood wordt hij gevonden door Ah Lin (Lee Din Long), het vriendinnetje van de politiechef. Deze dame heeft een zwak voor stoere mannen en laat agent 999 hierom in leven. Ze verpleegt hem tot hij weer op eigen benen kan staan. Nog steeds heeft agent 999 niet door wat er werkelijk op het eiland aan de hand is. Maar het zal niet langmeer duren voor dat het vreselijke geheim hem duidelijk wordt. Er zit niet anders op dan te proberen te ontsnappen, maar dit is makkelijker gezegd dan gedaan.

Het is weer eens wat ander dan alleen kung fu / komedie. In 'We're going to eat you' wordt hier ook nog eens horror of liever gezegd het slasher genre doorheen gegooid. Echt angstaanjagend wordt het niet, want zoals in veel Hongkong films, wordt het gene wat het juist spannend maakt vrij snel weggegeven. Maar bloederig is het zeker en er worden regelmatig ledenmaten afgehakt of doorgezaagd. Hierbij vloedt het iets te dunne bloed rijkelijk, maar verder ziet het er verbazingwekkend realistisch uit. De film komt dus ook zeker niet goedkoop over en dit doet Tsui Hark eer aan. Het mooie camerawerk zorgt hier voor een groot deel voor. De gebruikte locaties worden namelijk tot het uiterste benut. Want ondanks dat de film niet op een overdreven groot oppervlak opgenomen moet zijn, merk je hier maar weinig van. Ieder hoekje en plekje wordt werkelijk optimaal benut. De omgeving is lekker somber en grauw precies zoals het moet zijn. Maar de karakters zijn precies het tegenovergestelde, opvallend en extreem. De bevolking van het dorp is namelijk in tweeën gedeeld. Aan de ene kant heb je de niet echt intelligente kannibalistische bewoners van het dorp. En aan de andere kant de jager, moordenaars zonder geweten, die zonder moeite zelfs hun collega's vermoorden. Eddie Ko zet werkelijk een meesterlijk schurk neer. Zijn uiterlijk is zoals altijd een tikkeltje angst aanjagend en lekker nors. Norman Chu is precies het tegenovergestelde, een goedige politie agent. Eigenlijk komt niemand echt intelligent over en een karakter die de kijker als held kan bestempelen is er niet echt. Persoonlijk vind ik dat Tsui Hark hier een steekje heeft laten vallen. De manier waarop de personages ontwikkelen in de film is gewoon te kort. Ik mis de reden waarom de mensen op het eiland zijn zoals ze zijn. Kortom er is geen goed uitgediepte achtergrond voor de meeste. Hierdoor krijgt de film iets van een klucht met net iets te veel achtervolgingen. Laat je hier alleen niet door afschrikken, want de film bruist op een boel punten van originaliteit. De gevechten zijn verrassend en choreograaf Gorey Yuen zet zijn best beentje voor. Normaal is Norman Chu niet zo een extreem goede martial artist, maar hier zie je daar helemaal niet van. Zijn eerste gevecht is terwijl hij hangt aan handen en voeten. Ondanks dit weet hij zijn tegenstander op overtuigende wijze te verslaan. Daarna weet hij tijdens een gevecht even een shagje te draaien met een hand op iemands voorhoofd. Niet veel later vecht hij in een smalle gang tegen meerder aanvallers. Normaal staan er tijdens zo'n gevecht meerdere mensen wat sloom langs de zijkant. Doordat ze niet langs elkaar kunnen om aan te vallen krijg je een heel mooie gevecht te zien. Mijn complimenten aan Corey Yuen voor deze scène want dit is werkelijk een briljante en dynamische oplossing. Tsui Hark krijgt het dus voor elkaar om meerdere genres succesvol samen te smelten. Het resultaat is bijzonder vermakelijk en ik denk dat deze film het bijzonder goed zal doen onder de cult liefhebbers. Het is alleen jammer dat een film als dit nog steeds geen Nederlandse release heeft.

Copyright kungfufilms.nl (2004)