Jaren lang is het verhandelen van thee en
zout de grootste bron van inkomsten geweest van China. Dit gebeurde
bijna altijd over de zelfde route naar het westen. Hierdoor werd het
voor schurken wel erg makkelijke om de handels reizigers te overvallen.
Langs deze route bevind zich ook het dorpje 'Red clay'. Een vrij rustig
plek waar de lokale kung fu school de dienst uit maakt. Op zich doen ze
niemand kwaad. Hun enige mikpunt van pesterijen is de nog jonge
schoolmeester (John Chang). Ze kunnen maar niet begrijpen dat hij zijn
tijd verdoet met schijven. Hij zou veel beter zijn lichaam kunnen
trainen want het is belangrijker om sterk te zijn in het leven. De
schoolmeester gaat dus ook met gebogen hoofd door het leven. Voor hem
zit er niets anders op dan ze te negeren. Op een dag lijkt zijn probleem
zich zelf te gaan oplossen. Vanuit Vietnam komt er Ah Yen (Bolo Yeung)
namelijk naar het dorpje. Hij is een van de meest meedogenloze
overvallers ooit. Al jaren maakt hij het ene slachtoffer na de anderen.
Niets vermoedend haalt de kung fu Ah Yen in huis. Bijna gelijk met deze
schurk komen er ook twee zwervers aan in het dorp. Zij hadden jaren
geleden een confrontatie met Ah Yen. Aan de ene kant porberen ze zo ver
mogelijk weg te komen van Ah Yen. Maar het gevoel van gerechtigheid
blijft ook bij ze spelen. Ah Yen werkt zich steeds verder naar binnen
bij de kung fu school en de schoolleraar word steeds verder afgestoten.
Zijn eigen jonge leerlingen keren zich zelfs tegen hem. Hierdoor
verliest hij totaal zijn eigenwaarde. Maar als Ah Yen zijn slag slaat en
het halve dorp uitmoord vind hij deze opeens weer terug. Door zijn
intelligentie weet hij van alle andere vechters hun stijl te kopiëren.
Hiervan maakt hij zijn eigen kung fu waarvan de basis terug te vinden is
in het kalligrafie. Maar of hij nu sterk genoeg is om Ah Yen te verslaan
moet alleen nog blijken. Iedereen
zal wel bekend zijn met de naam Bolo Yeung. Door 'Enter the dragon'
kreeg hij wereld roem en dit wist hij in de jaren negentig flink uit te
buiten. Hij speelde in vele Amerikaanse martial arts films waardoor hij
niet weg te denken is uit het genre. Helaas word het nog wel een
vergeten dat hij in de jaren zeventig en tachtig vele kung fu films
maakte. En bijna helemaal niet bekend is dat hij er ook twee
regisseerde. 'Writing kung fu' is er een van en dit is absoluut een hele
bijzondere kung fu film te noemen.
'Writing kung fu' benaderd het genre net even anders. Naast kung fu
voert drama namelijk de boventoon. Er word behoorlijk wat tijd gestoken
in de ontwikkeling van de personages. Vooral de hoofdpersoon krijgt een
behoorlijke psychische bagage mee. Het eerste uur draait hier dus
voornamelijk om. Zo af en toe word er een gevecht doorheen gegooid. De
balans hier tussen is misschien net iets ongelijk. Voor een kung fu film
had er namelijk best wat meer actie in gemogen. Maar de benadering is
erg origineel en hierdoor is de film een hele aparte ervaring. Aan
komedie word wel gedaan. Echt doorslaan doet dit niet. Het zit hem meer
in een paar vreemde personages dan rare achtervolgingen of andere
kluchtachtige uitspattingen. Het is dus ook overduidelijk dat Bolo Yeung
de voorkeur gaf aan een drama. Deze keuze beïnvloede wel de speelduur. 'Writing
kung fu' komt namelijk niet verder dan tachtig minuten. Storend is dit
niet. Er had namelijk ook niet meer in gezeten. Meer speeltijd had dus
ook alleen maar afbraak aan de film gedaan. Het verhaal is misschien
niet helemaal perfect. Sommige scènes zijn namelijk op het eerste
gezicht er onlogisch. Maar een tweede keer kijken geeft aan dat dit
waarschijnlijk te wijten is aan de Engelse dubbing. Een Chinees
gesproken versie zou dus zeker opheldering geven. Maar met een beetje
fantasie en logisch denken kan je ook een eind komen.
De aankleding van de personages heeft veel aandacht
gehad. Hier is goed nagedacht over wat ze individueel moesten
uitstralen. Het enige minpuntje is dat iedereen er eigenlijk de gehele
film het zelfde bij loopt. John Chang ziet er het meest gestileerd uit
van allemaal. Witte broek, lange blauwe Chinese over jas en om het af te
maken een witte sjaal. Maar daar zijn we er nog niet mee. Het getekende
ringbaardje maakt het namelijk helemaal af. En als je hier niet direct
een voorstelling van kan maken denk dan maar even aan George Michael.
Het lijkt er namelijk sterk op dat deze in de jaren negentig John Chang
als voorbeeld gebruikte (dit is natuurlijk onzin maar het toont wel een
opvallende gelijkenis). Ook Bolo Yeung bracht enige tijd door in de
stoel van de grimeur. Alleen bij hem komt zijn opgeplakte gezichtshaar
iets minder tot zijn recht. Zijn grijze snor valt enigszins weg in zijn
gezicht. Maar verder is hij de brute-rik die hij altijd is. De rest van
de personage hebben eigenlijk allemaal wel iets bijzonders. Maar ze
allemaal opnoemen zou zinloos zijn.
Echt veel meters zijn er niet gemaakt om deze film tot
stand te laten komen. Het meeste speelt zich af in het zelfde straatje
en het omliggende gebied. Opvallend genoeg merk je hier niet zo heel
veel van. Er word leuk en gevarieerd met deze beperkte omgeving om
gegaan. Meer met minder is hier dus ook zeker van toepassing.
De hiphop liefhebbers zullen bij het kijken van 'Writing
kung fu' in de eerste twee minuten meteen een punt van herkenning
hebben. De Wu Tang clan gebruikte namelijk voor hun Iron flag cd de
volgende zin: 'The story your about to see occurred along the main
trading route on the border between the North and South at a small
outpost called Red Clay Village'. Dit is een deel van de intro. Dit
is de enige link met de rap groep maar op muzikaal vlak laat de film een
aardige indruk achter. De soundtrack is lekker funky en past goed bij
het geen er getoond word. Bij een
film geregisseerd door Bolo Yeung verwacht je natuurlijk goed actie. Dit
is het punt waar de film het meest op verrast. In het begin komt het wat
traag op gang. Als de bal echter eenmaal aan het rollen is krijgen we
echter een hele aparte choreografie stijl te zien. De acteurs doen de
gevechten bijzonder ontspannen. Het lijk niet de bedoeling om heel erg
overdreven te doen. Hierdoor ontstaat er een hele apart ritme. De
bewegingen zijn netjes en goed te volgen. Bolo Yeung laat hier een mooi
staaltje zien van zijn 'Ik versla je zonder je aan te kijken kung fu'.
Om het aan te dikken speelt hij hierbij ook nog eens op een bamboe
fluit. Te bizarre voor tekst maar geweldig om naar te kijken. John Chang
is alleen even wennen. Je weet dat hij zich op kung fu gebied goed kan
redden maar hij laat niets zien. Pas in de laatste twintig minuten komt
hij in actie. De stijl die hij hier laat zien is gebaseerd op
kalligrafie. Overwegend gebruikt hij zijn rechterhand en hij maakt
hierbij schrijvende bewegingen. Een manier van vechten die absoluut
thuis hoort in het rijtje van de meest boeiende fantasie kung fu
stijlen. De conclusie is dat 'Writing
kung fu' bijzonder geschikt is voor de meer geavanceerde kung fu film
kijker. Je moet namelijk niet alleen maar opzoek zijn naar actie om deze
film te kunnen waarderen. Er word meer geboden dan wat standaard is. De
sfeer is erg dramatische en de kung fu van hoog niveau. Waag dus de gok
en laat je verassen. Copyright
kungfufilms.nl (2006) |