Als
ik, Si Chang, terugkijk op 2004 is dat een erg goed jaar voor de kung-fu
filmliefhebber geweest. Dus uiteraard ook een goed jaar voor mij. Er zijn
zoveel mooie titels op dvd uitgekomen, niet normaal. Het is raar, maar ik
heb mezelf voor die tijd nooit echt als een echte kung-fu film freak
gezien. Ok, ik huurde wel eens wat bij de videotheek, en ik had ook wel
enkele koopvideo’s thuis, maar daar bleef het dan ook bij. Ik bedoel, dat
ik van kleins af aan al naar dit soort films keek wil nog niet zeggen dat
het vanzelfsprekend ook mijn hobby is, niet waar? Maar sinds ik deze
website heb ontdekt, ben ik in een keer verstrikt geraakt in het ‘kung-fu
film universum’. Net zoals die junkies op het Centraal Station die ooit
eens een keer begonnen met het onschuldig experimenteren van een of ander
genotsmiddel. En opeens weten ze alle adressen waar ze aan nog meer van
dat soort genotsmiddelen kunnen komen.
Zo
is het nou ook met mij gegaan wat kung-fu films betreft. Ik stelde een
keer een vraag op het forum waar ik een bepaalde film kan kopen, en voor
ik er zelf erg in had wist ik opeens alle adressen in Nederland. Ik had de
gedachte van “Ik ben geen verzamelaar want als ik ‘8 diagram pole fighter’
en nog een aantal Shaw klassiekers op dvd heb, dan stop ik met het
aanschaffen van kung-fu films” Het is dus anders gelopen. Want ook toen
ik eindelijk mijn persoonlijke favoriete kung-fu films had gevonden bleef
de behoefte naar meer. Om me zelf in te perken dacht ik: “Ok, weet je wat,
ik koop alleen maar films van 1977 t/m 1985, want alle films van voor en
na die tijd hebben niet zulke mooie vechtscènes. Nou, ondertussen is ook
die grens vervaagd, want inmiddels heb ik zelfs films uit 1967. Alle
soorten kung-fu films hebben hun charme vind ik. En als je zo op die
manier denkt, dan ben je dus voorgoed verloren in de kung-fu filmwereld.
Gedoemd om voor de rest van je leven op zoek te gaan naar nieuwe titels,
zeldzame titels, obscure titels, noem maar op. Maar goed, ik kan me ergere
dingen voorstellen, dus zo erg vind ik deze vloek niet.
Maar
ja, zeg nou zelf, mooi in elkaar gezette vechtscènes zijn toch de dingen
die je keer op keer kan bekijken zonder dat het gauw verveelt? Als ik bv.
moest kiezen tussen tien keer achter elkaar kijken naar die
verdrinkingsscène van ‘Titanic’ of het eindgevecht van ‘Legendary weapons
of kung-fu’ dan is de keuze gauw gemaakt, lijkt me. Ook al is het budget
van de ‘Titanic’ ‘tig-miljoenen malen groter…
Dus moraal van het
verhaal: ga niet rondhangen tussen bepaalde figuren op het station, maar
kijk liever naar kung-fu. Ik ga niemand fijne kerstdagen toewensen, want
dat is zo afgezaagd. Ik zeg liever: Kung-fu p’ien wing yuun ok oftewel:
kung-fu films zijn altijd ok!!!
Si Chang |